Κάθε εκλογική αναμέτρηση στην πατρίδα μας, δεν παύει να είναι και μια πληγή που συνεχίζει να πονάει μέσα μας. Η Ελλάδα που κάποτε δίδαξε την δημοκρατία στον κόσμο, που πάλεψε για το δικαίωμα των ανθρώπων να μπορούν να εκλέγουν τους ηγέτες τους, έφτασε στο σημείο να σέρνεται στις εκλογές με ποσοστά αποχής γύρω στο 50% έως 70% !!! Αν αυτό δεν προβληματίσει την κάθε είδους ηγεσία, να τα βράσω και τα έργα και τα γεφύρια και τα κτήρια!!!

Αναρωτιούνται άραγε όσοι διοίκησαν αυτόν τον τόπο, γιατί αυτή η αποστροφή του κόσμου σε μια ιερή διαδικασία για το μέλλον του τόπου; Υπάρχει πολιτικός που να σκέφτηκε μήπως την ευθύνη του για την αποστροφή του κόσμου και την απαξίωση της πολιτικής; Είπε κανείς από αυτούς που επαγγελματικά, χρόνια τώρα, πολιτεύονται, χωρίς πολίτες και πολιτισμό, αν η ευθύνη βαρύνει κι αυτούς; Τι είναι αυτό που κρατά τους νέους μακριά από τις δομές της εξουσίας; Μήπως η σχεδόν παγιωμένη άποψη ότι τίποτα δεν αλλάζει, όλοι είναι ίδιοι, τίποτα δεν θα γίνει, τι θέλω να μπλέξω, κι αυτό δηλητηριάζει τη σκέψη των πολιτών και κυρίως των νέων;

Είναι αλήθεια ότι αυτό που διακρίνω κι εγώ και ο πολύς κόσμος, είναι ότι αυτή η τακτική της εναλλαγής στην εξουσία ατόμων χωρίς πολιτικό προσανατολισμό, μας βάζει σε σκέψεις!! Δεν μπορείς σε κάθε εκλογική διαδικασία να κυνηγάς μια θέση να τρυπώσεις  από οποιονδήποτε συνδυασμό είναι ελεύθερος! Είναι τραγικό να βλέπεις υποψηφίους να καταγγέλλουν στελέχη άλλης παράταξης ότι ζημίωσαν μια επιχείρηση και άφησαν χρέη περίπου 2.000.000 ευρώ (ας πούμε στα Λουτρά), και στις εκλογές να πηγαίνεις μαζί του για να κάνεις ΤΙ; Να ξεπληρώσεις τα χρέη του ή να συνεχίσεις την καταστροφή; Να δηλώνεις ότι «έφευγαν τα λεφτά της επιχείρησης» και να συμπορεύεσαι με αυτόν που είχε την ευθύνη!!! Λέω μόνο ένα - δυό χοντρά παραδείγματα για να αποδείξω την έλλειψη της λογικής. Κάποτε λέγαμε ότι  «η λογική σταματά στο στρατό», τώρα μάλλον τα πράγματα άλλαξαν άρδην γιατί μάλλον «εκεί που ξεκινάει η πολιτική σταματά η λογική».

Είναι άξιο προσοχής ότι οι περισσότεροι από αυτούς που είχαν την ευθύνη της αποτυχίας στον τόπο μας, είναι τώρα εκτός Δήμου, παρ' εκτός 2 - 3 και ενός που διεκδικεί την πρωτιά με μεθόδους εντελώς «κλασικές - κομματικές» της εποχής του 1960, «γωνιά - γωνιά σε καρτερώ, γωνιά - γωνιά σε ψάχνω…» ή «από το τάξιμο δεν ζημίωσε κανείς»!!! Αυτά τα περί «δραστηριότητας και δίπλα στο λαό καθημερινά», από καφέ σε καφέ βγάζουν γέλιο και θυμίζουν εποχή Μαυρογιαλούρου!!! Προφανώς κλείνουν τα μάτια στο χάλι που επικρατεί.

Πάντως όπως και να έχει το πράγμα, όταν σε έναν δήμο πχ. 15.000 ψηφοφόρων, ψηφίζει το 30% των πολιτών, έ…. δεν θα το έλεγα και θρίαμβο της Δημοκρατίας, αφού ψήφισε σχεδόν το 1/3 δηλαδή 4.500 άτομα κι από αυτούς πήρε ο νικητής τους 2.550 ψήφους!!!! Δεν είναι τραγικό;

Προέχει νομίζω να δούμε σοβαρά αυτό το θέμα της απαξίωσης της πολιτικής, γιατί σε λίγα χρόνια στην κάλπη θα προσέρχονται μόνο οι υποψήφιοι. Χρειάζεται η εξουσία ενός τόπου να εμπλέξει στο έργο της και το λαό, μέσα από δομές και δράσεις όπως π.χ «Επιτροπή διαβούλευσης Πολιτών», «Δημοτικό συμβούλιο νεολαίας», που θα είναι το φυτώριο της αυριανής αρχής, «Ομάδες εθελοντισμού», «Ομάδες πολιτικής προστασίας», «Επιτροπή πολιτισμού» που θα εργάζονται συμβουλευτικά, «ο Συνήγορος του Δημότη» όπου μπορεί ο δημότης να εμπιστεύεται το πρόβλημά του, «Ανοιχτές γενικές συνεδρίες» με συμμετοχή των δημοτών, για ζητήματα ζωτικής σημασίας, π.χ  το Θέμα των Λουτρών, ζητήματα Αθλητισμού, θέματα περιβάλλοντος, ζητήματα παιδείας, αγροτικής οικονομίας, ζητήματα οικονομικού ενδιαφέροντος με επιχειρηματίες για επενδύσεις στον τόπο, κλπ.

Έτσι θα καταλάβουν όλοι ότι ο τόπος ανήκει σε όλους και έχουμε ευθύνη για τα προβλήματά του και για το μέλλον των παιδιών μας. Ας ανοίξουν οι πόρτες στη νεολαία, στην επιστημοσύνη, στην επιχειρηματικότητα, στη γνώση, στην εξειδίκευση, στους δοκιμασμένους, στους πετυχημένους, σ’ αυτούς που δεν ψάχνουν μια θέση κάτω από την «δημοτική τέντα» της επαγγελματικής αποκατάστασης, αλλά σ’ αυτούς που είναι ερωτευμένοι με τον τόπο τους, το χωριό τους, τον πολιτισμό στην πολιτική, που έχουν όραμα και όνειρα για το μέλλον!

Αξίζει τον κόπο να παλέψουμε για μια τέτοια κοινωνία και μια πολιτική που θα εμπνέει σεβασμό στον πολίτη και δεν θα απαξιώνει ούτε τον θεσμό ούτε τον Δημότη!

Τρύφων Τσομπάνης