28-01-2013
ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ Η ΝΑ ΚΛΑΨΩ;
ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ
ΤΟΥ ΤΡΥΦΩΝΑ ΤΣΟΜΠΑΝΗ
Να λοιπόν που και ο σχολιασμός της καθημερινότητάς μας, σταματά πλέον με δέος μπροστά στο παλιό και κλασικό ερώτημα: να γελάσω ή να κλάψω;
Τι πρώτα να πιάσει κανείς και τι να αφήσει, καθώς βλέποντας τα όσα συμβαίνουν γύρω του, μελαγχολεί για το κράτος, για την πατρίδα, για τον Ελληνισμό ολόκληρο, που στέκει αμήχανος και μουδιασμένος απέναντι σε μια πραγματικότητα που μόνο καλή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Σε ρωτάει ο φίλος σου, «πώς είσαι;» και όταν λες «καλά», ντρέπεσαι ότι του λες ψέματα και τον κοροϊδεύεις. Απλά ζούμε και επιβιώνουμε, με την ψυχή στο στόμα, περιμένοντας, τί καινούριο θα μας έρθει κατακέφαλα, ποιό κακό μαντάτο θα ακούσουμε για τη επιβίωσή μας, ποια θα είναι η νέα περικοπή όχι απλά της σύνταξης ή του μισθού, αλλά του αέρα που αναπνέουμε πλέον. Και η αγωνία μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, όταν καθημερινά ακούς και επιβεβαιώνεσαι, από κάθε νέα ανακοίνωση του ΔΝΤ και της Ε.Ε., αλλά και των «φίλων συμμάχων», ότι τα μέτρα και οι συνθήκες ζωής που μας επιβλήθηκαν, ήταν τελικά λάθος, αλλά αυτό που σε εξαγριώνει, είναι ότι κανένας ανευθυνοϋπεύθυνος δεν αυτοκτόνησε ακόμη και δεν παραιτήθηκε από την καρέκλα του, ζητώντας τουλάχιστον μία συγνώμη. Ώστε έτσι λοιπόν ΓΡΑΨΕ ΛΑΘΟΣ, κι άντε εμείς το γράψαμε, οι άλλοι όμως 3.500 έλληνες, που δεν ζουν ανάμεσά μας, γιατί προτίμησαν να εγκαταλείψουν τον μάταιο και σκληρό τούτο κόσμο, πήγαν λοιπόν άδικα για ένα λάθος; Κι έγινε λάθος στη συνταγή της σωτηρίας της χώρας μας, τώρα δηλαδή με την ίδια και σκληρότερη πολιτική, γίνεται η διόρθωση του λάθους τους;
Δεν ξέρω αν η παγωνιά που επικρατεί στο θέμα της διαμαρτυρίας και του ξεσηκωμού του λαού, απέναντι σ’ όλους αυτούς τους καταστροφείς της πατρίδας, είναι εξαιτίας της χειμωνιάς ή γιατί πάγωσε πλέον και η καρδιά μας. Ειλικρινά ζούμε τον παραλογισμό σε όλο του το μεγαλείο, όπου ένα κράτος στύβει το λαό σα λεμονόκουπα, και χαριεντίζεται πως κυβερνά μια χώρα νεκρή από ικμάδα, ζωντάνια, ανταγωνιστικότητα, εργασία, εμπόριο και βιομηχανία. Ο παραλογισμός του κράτους, που μπερδεύει ακόμη και το αυτοκίνητο 2000 κυβικών με ένα κότερο 6 μέτρων, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει ανάμεσα σε έναν εφοπλιστή και σε έναν άνεργο ποιος έχει περισσότερη ανάγκη, που θεωρεί τα παιδιά των πολυτέκνων τεκμήριο, που κόβει τα επιδόματα των αναπήρων, ο παραλογισμός που επιστρατεύει τους απεργούς για παράνομη και καταχρηστική απεργία, λες και ότι μας κάνει το κράτος είναι νόμιμο, ο παραλογισμός μιας δικαιοσύνης που απεργεί επί 4 μήνες, με αποτέλεσμα να αφήνονται ελεύθεροι τρομοκράτες και δολοφόνοι λόγω παρέλευσης του 18άμηνου, και είχε το θάρρος αυτή η ίδια η απεργούσα δικαιοσύνη, να χαρακτηρίσει παράνομη μια άλλη απεργία. Είναι λυπηρό, έναν θεσμό που οι Έλληνες είχαν κάπως ψηλότερα, να τον κονταίνουν τώρα οι δικαστές ενός κράτους που αυτογελοιοποιείται καθημερινά. Πλάκα έχει που πιστεύουν ότι θα βάλουν τάξη, οι «άτακτοι και ακατάστατοι», οι έχοντες την αποκλειστική ευθύνη για την κατάσταση της χώρας, γιατί κι αν ακόμα ο λαός μας έκανε λάθος στις επιλογές του, αυτοί ως ηγέτες έπρεπε να κάνουν το σωστό, «αρχή άνδρα δείκνυσι». Αντ’ αυτού βουλεύονται στο βουλευτήριο, μαλώνοντας για το «πούντο-πούντο το στικάκι, νάτο-νάτο ποιος θα το βρεί».
Τελικά ο τελευταίος πατριώτης πολιτικός ήταν μάλλον ο αείμνηστος Καποδίστριας, ο οποίος όταν έπαιρνε δάνεια για τη χώρα, υποθήκευε την οικογενειακή του περιουσία και των φίλων του και όχι τη χώρα του.
Έκανα προχθές μια βόλτα έξω από την πόλη και είδα να έχουν ξυλευτεί τα πάντα, ακόμα και τα μικρά δεντράκια και ήρθε στο μυαλό μου αυτό που διάβασα, πως κάποιοι έκοψαν στην Αθήνα την περίφημη «ελιά του Πλάτωνα», προκειμένου να ζεσταθούν. Μια ρίζα δυόμισι χιλιάδων χρόνων, για λίγη ζεστασιά, για επιβίωση.
Εδώ μας έφτασαν τελικά;
Όμως όχι δε θα κλάψω, δε θα τους κάνω το χατίρι, θα γελάσω και θα γελάσω δυνατά, να τους σπάσω τα νεύρα, για να καταλάβουν ότι όποιος γελάει, γελάει καλύτερα κυρίως στο τέλος και κάποτε θα έρθει και το δικό τους τέλος, πάντα έρχεται το τέλος, είναι το μόνο που δεν μπορούν να το βάλουν στο μνημόνιό τους και τούτο το τέλος για τους δήθεν «ηγέτες» είναι πάντα σκληρό, ψυχρό, άπονο, ή τριγυρισμένο με κάγκελα.
Όμως ως τότε, εμείς γελάμε, γελάμε ακόμα και στα δύσκολα, κάντε τους όλους ανέκδοτο, φίλοι μου, μόνο ως ανέκδοτο θα μείνουν στην ιστορία και όχι ως «ηγέτες» αυτού του λαού.
Ελπίδα μας και όνειρό μας, στη νέα χρονιά, να ανατείλουν δυνάμεις που δεν θα έχουν καμιά σχέση με το σάπιο και το κομματικό κατεστημένο. Μόνο έτσι θα αλλάξει η μοίρα του λαού μας και του τόπου μας.
Υ.Γ. Στον τύπο γράφτηκε ότι στη συνεδρίαση της Βουλής για το θέμα των παραπομπών ξοδεύτηκαν αρκετές μπουκάλες ουίσκι, ώστε οι βουλευτές να έχουν καλή διάθεση και να περάσει μια ακόμη ευχάριστη βραδιά, δουλεύοντας τον Ελληνικό λαό.
Σας άρεσε το άρθρο;
ALBUM
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ
.jpg)
