03-11-2013
ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ
Του Τρύφωνα Τσομπάνη
Αναρωτιέται ο καθένας μας ως που μπορεί να πάει η κατάσταση της κρίσης, μέχρι πότε το βαρέλι θα μένει χωρίς πάτο, μέχρι πότε θα ελπίζουμε πως αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό, έχουν την δυνατότητα να κάνουν όπισθεν σε μονόδρομο και να οδηγήσουν σωστά. Η ελπίδα θαρρείς μερικές φορές πως μας εγκαταλείπει. Και δεν έχουμε άδικο να είμαστε με κομμένη την ανάσα, γιατί η καθημερινότητά μας επιβεβαιώνει τους φόβους μας.
Κάποιος πρώην πρωθυπουργός μας, είπε ότι «κυβερνούσε την πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου», αλλά ξέχασε να πει το όνομα του διαφθορέα της, άλλος πρώην πρωθυπουργός μας είπε ότι αγωνιζόταν να απαλλάξει τη χώρα από τους «ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ της πολιτκής», αλλά ξέχασε να πει ποιος άνοιξε το «μαγαζί». Όμως οι καταστάσεις δεν αλλάζουν με ευχολόγια και διαπιστώσεις κι έτσι γεμίσαμε με Νταβατζήδες, να συνεχίζουν το έργο τους. Οι καταστάσεις αλλάζουν όταν ξυπνήσει ο λαός και τους μεν ΔΙΑΦΘΟΡΕΙΣ τους στείλει εκεί που πρέπει, τους δε ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ τους στείλει να κάνουν παρέα στους διαφθορείς του λαού.
Χρόνια τώρα η χώρα μας κυβερνάται από ανθρώπους που είναι κατ’ επίφασιν πολιτικοί, που οχυρώνονται πίσω από ένα γελοίο επιχείρημα ότι η «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», και με αυτή τη λογική πορεύονται, αλλά εδώ είναι το λάθος, γιατί το εφικτό το καταφέρνει κι ένας βλάξ. Μελετώντας την ιστορία μας, μαθαίνουμε ότι η πολιτική είναι η τέχνη του ανέφικτου, δηλαδή αυτού που όλοι ελπίζουν ότι δεν μπορεί να κατορθωθεί, και ο πολιτικός έρχεται να φέρει την άνοιξη εκεί που όλα είχαν παγώσει. Να πιάνει το χώμα και να το κάνει χρυσάφι, να πιάνει το σίδερο και να χτίζει γέφυρες με τους λαούς, να μαζεύει τα ξερολιθιά και να οικοδομεί Παρθενώνες. Πολιτική είναι η τέχνη του καλού και του ωραίου, η τέχνη του θαύματος. Λίγες μορφές βέβαια στην πατρίδα μας, έκαναν πράξη αυτή τη μορφή της πολιτικής, με πρώτο και καλύτερο τον Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά τα κυκλώματα των δύο προηγούμενων ομάδων που αναφέραμε, δεν επέτρεψαν να γίνει το όραμα πράξη στη πατρίδα μας. Άλλες χώρες δεν ευτύχησαν να έχουν τέτοιους πολιτικούς σαν τον Καποδίστρια, ευτύχησαν όμως να γνωρίσουν την πολιτική του φιλοσοφία και να έχουν ως σήμερα ακόμα τις πολιτικές του παρακαταθήκες ως σημαία της πολιτικής τους επιβίωσης, και αναφέρομαι στη Ρωσία και στην Ελβετία που κράτησαν, ως συνταγματική επιταγή, όσα ο μεγάλος πολιτικός τους δίδαξε. Αντίθετα η Ελλάδα παρέμεινε να περιφέρεται στις Τρούμπες της πολιτικής και να ξεπουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί από τους Πολιτικούς της προστάτες.
Κι αναρωτιέμαι, όταν οι ίδιοι που κυβέρνησαν ή κυβερνούν την χώρα, ζέχνουν από τη βρώμα της πολιτικής τους σαπίλας, πώς θα μπορούσαν να προσφέρουν άρωμα εξουσίας ή κάτι καλό; Όταν ανεβαίνουν στην εξουσία κλέφτες, μπορείς να περιμένεις κάτι άλλο από κλεψιά; Όταν στην εξουσία ανεβαίνουν λαμόγια, δεν είναι αυτονόητη η λαμογιά; Όταν στην εξουσία ανεβαίνουν άνθρωποι, που όπως έλεγε ο αείμνηστος Κατσιφάρας, «δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους», τι μπορείς να περιμένεις από την ανικανότητα της προσφοράς; Όταν στην εξουσία ανεβαίνουν άνθρωποι που το μοναδικό προσόν τους είναι η πολιτισμική τους δράση στα σκυλάδικα (κατά τον Ευ.Γιαννόπουλο) και το ζεϊμπέκικο με το ποτήρι στο κεφάλι, τι θα μπορούσαν να προσφέρουν στη χώρα, παρά μόνο θυμηδία; Όταν στην εξουσία ανεβαίνουν άνθρωποι, που όπως κριτικά για συντρόφους του, έλεγε ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος, ήταν «αγράμματοι και απολίτιστοι, δίχως ίχνος πολιτικής σκέψης», σε τι θα μπορούσε να ελπίζει ο λαός μας;
Όταν στην εξουσία ανεβαίνουν άνθρωποι, που επιτρέπουν να τους περιβάλλει όλη εκείνη η επιπλέουσα γλίτζα του Θερμαϊκού, όταν στην εξουσία ανεβαίνουν άνθρωποι φτωχοί από πολιτική σκέψη και βούληση, τι θα μπορούσε να προσφέρουν αυτοί στο λαό πέρα από την πολιτική τους φτώχεια, αλλά άφθονο χρήμα στον εαυτό τους και στους απογόνους τους; Όταν αυτοί που ανεβαίνουν στην εξουσία είναι απαίδευτοι ιστορικά, πολιτικά, πολιτισμικά, χωρίς ίχνος μόρφωσης και στοιχειώδους αγωγής και αυτοσεβασμού, χωρίς την απαραίτητη ικανότητα επιλογής ανθρώπων και συνεργατών, με τους οποίους θα διοικήσουν, όταν νομίζουν ότι «στο κεφάλι του κασίδη μπορούν να μάθουν την τέχνη του κομμωτή», τι μπορεί να περιμένει μια χώρα, μια Περιφέρεια, ένας Δήμος μια Κοινότητα; Όταν οι κάθε λογίς γυρολόγοι της πολιτικής, που αλλάζουν ιδέες ανάλογα με τη φορά του ανέμου, (σαν εκείνα τα κοκόρια στις καμινάδες) καβαλήσουν το καλάμι της όποιας εξουσίας, δεν θεωρείται αυτονόητο ότι θα νομίζουν ότι είναι Ζορό ή αεροπόροι; Καταλαβαίνω…αισθάνεστε πως τα παραλέω!!! αλλά κοιτάξτε λίγο τα ρεπορτάζ και καμαρώστε Πρωθυπουργούς, Υπουργούς, προέδρους Βουλής, Βουλευτές, Περιφερειάρχες, Δημάρχους, Προέδρους Κοινοτήτων, κρατικούς αξιωματούχους, το πώς εκφράζονται και πως ενεργούν, μπροστά σε -κατά λάθος- ανοιχτά μικρόφωνα ή σε κινητά τηλέφωνα. Αηδιάζεις από το ήθος τους και από το τρανταχτό γκρέμισμα των προτύπων καθώς και την απαξίωση της πολιτικής, την οποία υποτίθεται πως υπηρετούν.
Κι όμως παραμένουν στην θέση τους, να φιγουράρουν την πολιτική τους κενότητα και ελαφρότητα, όχι μόνο αυτοί, αλλά κι όλο εκείνο το σκυλολόι που έμαθε να γαυγίζει ρυθμικά και να γλύφει τον ΗΓΕΤΗ.
Στη χώρα μας, η παράδοση ήθελε τον ηγέτη «να φιλοσοφεί και να άρχει», όχι βέβαια ότι θα αρχίσουμε να ψάχνουμε φιλοσόφους για να μας διοικήσουν, αλλά όλοι ήξεραν ότι σοφός είναι αυτός που έχει αυτογνωσία, αυτοσεβασμό, ετεροσεβασμό, αυτοκριτική σκέψη, γνώση συνδυασμένη με την παιδεία και τόλμη για το κοινό καλό.
Τι δέον γενέσθαι λοιπόν;
Ας ακονιστεί η κριτική μας σκέψη και στάση, στην επιλογή ανθρώπων που πληρούν τις βασικές προϋποθέσεις για να άρχουν, γιατί από διαφθορά και νταβατζιλίκι χορτάσαμε πλέον. Ας αποφασίσουμε ως Έλληνες ότι η τύχη της πατρίδας είναι στα χέρια του λαού και όχι των αρχόντων, που δεν διαθέτουν την στοιχειώδη αρχοντιά του πιο φτωχού αλλά αξιοπρεπή Έλληνα πολίτη. Η κριτική αυτή σκέψη, θα γλιτώσει κι εμάς και τη χώρα από τον εμφύλιο διχασμό που προωθείται από τους πυγμαίους της πολιτικής και της κομματικής αφασίας.
ALBUM
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ
.jpg)
