Χρονογραφικά σημειώματα

Πέρασαν πια οι μέρες της εθνικής μας γιορτής και έξω από το κλίμα της συναισθηματικής φόρτισης κάθομαι και σκέπτομαι τα γεγονότα, τα αίτια, τα χρονικά, τις ημερομηνίες και τους αριθμούς των θυμάτων της φασιστικής Γερμανο-Ιταλικής κατοχής. Ιστορίες και αριθμοί που ακόμα και σήμερα πληγώνουν την θύμηση και φορτίζουν με περηφάνια την ψυχή του κάθε Έλληνα, γιατί ο καθένας κάτι έχει να θυμηθεί, κάποιο καντήλι ν’ ανάψει, μια μνήμη να συντηρήσει στον νέο αιώνα. Γιορτές στα σχολεία, στους Δήμους στην επικράτεια όλη. Όλοι αγωνίζονται σε τούτους τους δύσκολους καιρούς να συντηρήσουν με νύχια και δόντια ένα κομμάτι αυτής της εθνικής περηφάνιας. ΌΛΟΙ;;; Μάλλον όχι όλοι. Κάποιοι έχουν μπερδέψει και έχουν χάσει τον μπούσουλα και θαρρείς δεν ξέρουν τι γιορτάζουν και τι τιμούν.

Έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο - πρόγραμμα εκδήλωσης για την 28η Οκτωβρίου του 1940. Το πρόγραμμα εκδίδεται από το «Ευρωπαϊκό Γραφείο για την αντίρρηση της συνείδησης», τον «Σύνδεσμο αντιρρησιών συνείδησης» και την «Νεολαία εν δράσει της Ευρωπαϊκής Ένωσης» που χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή επιτροπή. Δικαίωμά τους και δικό τους γούστο να διαχειρίζονται τα χρήματα των ευρωπαίων πολιτών όπως αυτοί θέλουν, παίζοντας τα διεθνιστικά τους παιχνίδια. Όταν όμως το πρόγραμμα αυτό χρηματοδοτεί τις εκδηλώσεις της δικής μου εθνικής μνήμης, αντιλαμβάνεσθε ότι είμαι πολύ καχύποπτος για το πώς οι άλλοι ευρωπαίοι και τα ειδικά γραφεία των Βρυξελλών καταλαβαίνουν και παρεμβαίνουν στην αποτίμηση των ιστορικών δεδομένων της Ελλάδας και την παραδοχή αυτών των δεδομένων. Είναι αναμφίβολα πολύ λογικό μια «ευρωπαϊκή» Γερμανία και μια Ιταλία να βλέπουν με διαφορετικό μάτι τα ιστορικά δεδομένα του β’ παγκοσμίου πολέμου και να προωθούν άλλες προτεραιότητες και ιστορικές αναλύσεις απ’ αυτές που θέλει να ακούει ο μέσος Έλληνας τέτοιες μέρες.

Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να προσφέρει στην μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων η παρέμβαση των «αντιρρησιών συνείδησης» και το αντίστοιχο ευρωπαϊκό γραφείο, έξω από έναν έλεγχο και πατρονάρισμα των συνειδήσεων σε διεθνές επίπεδο. ’ρνηση του πολέμου; Ναι και μείς αυτό λέμε, δεν είμαστε πολεμοχαρείς. Ποτέ φασισμός; ΠΟΤΕ! αλλά δεν εννοούμε και να ακυρώσουμε την εθνική μας συνείδηση γιατί έτσι το θέλει η ευρωπαϊκή επιτροπή!

Το γραφείο λοιπόν αυτό της Ευρώπης φέτος αποφάσισε να γιορτάσουν οι Έλληνες την 28η Οκτωβρίου του 1940 τιμώντας «την μνήμη του Παύλου Φύσσα και των μεταναστών που δέχτηκαν την βία των σύγχρονων φασιστών». Με ρώτησαν τα παιδιά αν ο Φύσσας πολέμησε το 1940 και για ποιο λόγο δεν τιμάμε τους 11 Λαγκαδιανούς φαντάρους που άφησαν τα κόκαλά τους στα βουνά της Αλβανίας και τους 25 τραυματίες πολέμου της πόλης μας (κάποιοι ακόμα ζουν). Βέβαια σε κάποιους χώρους και σε αρκετά σχολεία αναφέρθηκαν αρκετοί εκπαιδευτικοί στην θυσία των συμπατριωτών μας και φρεσκάρισαν την μνήμη μας, όμως στο 1ο Γυμνάσιο Λαγκαδά, με ευθύνη προφανώς κάποιων εκ του εκπαιδευτικού προσωπικού, φέτος τιμήθηκε ο Παύλος Φύσσας, ως σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα των Ελλήνων πού άραγε; Στην Γερμανική και Ιταλική κατοχή!!! Τι άλλο θα δούμε!!! Ξεχάστηκαν τα πάντα, οι αγώνες του Λαγκαδιανού λαού, η αντίσταση, η πείνα, η καταλήστευση των εθνικών θησαυρών, οι νεκροί, οι δικοί μας νεκροί! Και θεωρήθηκε πρωτεύον να μάθουν οι μαθητές για το νεοναζισμό στην Ευρώπη και την ελληνική βουλή;

Θέλω να ρωτήσω αν το ίδιο γραφείο «αντιρρησιών συνείδησης της Ευρώπης», που εργάζεται πάντα κατά τα δικά του συμφέροντα, την επόμενη χρονιά τους στείλει μια άλλη μπροσούρα με τα δικαιώματα των ευρωπαίων νεοναζιστών και υπεραμύνεται των «δημοκρατικών» τους δικαιωμάτων στην διαφορετική έκφραση και την «άλλη συνείδηση», θα μπορεί ο κάθε καθηγητής να τιμά όποιες μνήμες θέλει και όποιον του καπνίσει; Γιατί θα πρέπει μερικοί να μπερδεύουν τον ρόλο τους και τις αρμοδιότητές τους στο δημόσιο σχολείο;

Κανένας δεν θα είχε αντίρρηση να γίνει μια εκδήλωση για τους αγώνες των νέων της σύγχρονης Ελλάδας και να τιμηθούν όλοι αυτοί που έφυγαν άδικα από τη ζωή, (άλλωστε η γιορτή του Πολυτεχνείου είναι κοντά), αλλά γιατί θα πρέπει μια μέρα συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων να δημιουργούμε σύγχυση και προβληματισμό για τις προθέσεις των αρμοδίων;

Έχω το πρόγραμμα της εκδήλωσης. Ένα πρόγραμμα δυσανάλογο με την ηλικία των 12χρονων και 13χρονων παιδιών. Τα ίδια τα παιδιά αποσβολώθηκαν με αυτά που άκουγαν και δεν κατανοούσαν, γιατί κάπως αλλιώς περίμεναν μια εθνική γιορτή και βέβαια χωρίς την παρέμβαση των «αντιρρησιών συνείδησης», που σαφώς θα θεωρούσαν  αφελείς τους γονείς μας και τους 11 νεκρούς Λαγκαδιανούς φαντάρους που θυσιάστηκαν για τα ιδανικά και την αξιοπρέπεια της γενιάς τους και της πατρίδας μας. Την τιμή της εκδήλωσης πάντως έσωσαν τα ίδια τα παιδιά, όταν χωρίς την προτροπή κανενός και έξω από το πρόγραμμα έψαλλαν με λεβεντιά τον εθνικό ύμνο, ο οποίος δεν περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα των «ευρωπαίων αντιρρησιών συνείδησης». Καμιά φορά είναι να αναρωτιέσαι σ’ αυτή τη χώρα, τι είναι τελικά φασισμός και τι δεν είναι. Πάντως η επιβολή απόψεων ξένων κέντρων εξουσίας, ή οιωνδήποτε κομματικών χώρων στα σχολεία μας, σίγουρα είναι!

Τρύφων Τσομπάνης

Επίκ. Καθηγητής ΑΠΘ

Σύμβουλος Δημοτικής Ενότητας Λαγκαδά

 ΥΓ. Στις 9 Νοεμβρίου οι Γερμανοί πανηγύρισαν την πτώση του «τείχους του αίσχους» 25 χρόνια μετά. Εμείς μέχρι πότε θα «καμαρώνουμε» για το απομεινάρι του «τείχους του αίσχους» στα Λουτρά της πόλης μας;