Αρχική Σελίδα   |    ΔΗΜΟΣ ΛΑΓΚΑΔΑ    |    ΟΙ ΔΗΜΟΙ    |    ΟΙΚΙΣΜΟΙ    |    ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ & ΜΟΥΣΕΙΑ    |    ΣΥΛΛΟΓΟΙ    |    ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ    |    ΑΓΓΕΛΙΕΣ    |    ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ    |    ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
29/3/2024 12:49:30



















Επισκέπτες Online: 1342


Λίστα Ενημέρωσης

Συμπληρώστε το email σας για να λαμβάνετε ενημερώσεις.






Σχολικές αναμνήσεις - Το πρώτο κουδούνι
11-09-2017
Σχολικές αναμνήσεις - Το πρώτο κουδούνι

Χρονογράφημα του Τρύφωνα Τσομπάνη

Είναι μερικά πράγματα και κάποιοι ήχοι που σε συνοδεύουν στο χρόνο της ζωής σου για πολλές πολλές δεκαετίες. Θα’ χουν περάσει περίπου 5  δεκαετίες από κείνη τη μέρα του Σεπτέμβρη  της δεκαετίας του ’70 που για πρώτη φορά συναντηθήκαμε παλιοί και καινούργιοι φίλοι στην αυλή του Β΄ Δημοτικού Σχολείου για την ημέρα του αγιασμού και την έναρξη των μαθημάτων του Γυμνασίου Λαγκαδά. Το παλιό Γυμνάσιο είχε ήδη κατεδαφιστεί αφού είχε πλέον συμπληρώσει 70 χρόνια ζωής, ήταν ένα παλιό νεοκλασικό κτήριο έργο του αρχιτέκτονα Παιονίδη, του καλύτερου ίσως αρχιτέκτονα της εποχής του μια και είχε χτίσει τα πιο ονομαστά κτήρια της Θεσσαλονίκης και στον Λαγκαδά είχε αναλάβει το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας, το κτήριο των Λουτρών με εκείνη την καταπληκτική αισθητική που έδινε έναν ευρωπαϊκό αέρα στην λουτρόπολή μας και το Α΄ Δημοτικό σχολείο του Λαγκαδά. Το νεοκλασικό αυτό στυλ του Παιονίδη επηρέασε αργότερα αρκετά ακόμα κτήρια που χτίστηκαν στην πόλη μας. Το πρώτο αυτό Γυμνάσιο δημιουργήθηκε με τις προσπάθειες του Γυμνασιάρχη και διδάκτορα φιλολογίας Ηλία Γεωργιάδη, συμφοιτητή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και προσωπικού φίλου του Ελευθερίου Βενιζέλου, ενός ανθρώπου που ο Λαγκαδάς του χρωστά πολλά για την προσφορά του στην παιδεία, τον πολιτισμό αλλά και την λευτεριά του. Το καινούργιο τώρα Γυμνάσιο χτιζόταν πάνω σε σχέδια του καθηγητή της αρχιτεκτονικής Δημήτρη Φατούρου, ένα σύγχρονο  διδακτήριο, που όπως μας έλεγαν τότε ήταν από τα καλύτερα της Βαλκανικής. Το νέο γυμνάσιο τελείωσε και παραδόθηκε γύρω στα 1973 αλλά ως τότε το γυμνάσιο είχε μεταφερθεί στο Β΄Δημοτικό σχολείο το οποίο λειτουργούσε πλέον σε δυο βάρδιες, δηλαδή  μια εβδομάδα ήμασταν στην πρωινή ζώνη και μια στην απογευματινή. Η πρώτη μέρα στο σχολείο αξέχαστη ως τώρα. Απ΄ το πρωί η αγωνία στο ζενίθ, να ετοιμαστούμε να ντυθούμε, να περάσω να πάρω τον Θανάση, τον Χρήστο και τον Απόλλωνα από την άλλη γειτονιά για να πάμε παρέα στο σχολείο. Ντυμένοι στην τρίχα όλοι, η μάνα μου ετοίμασε το καλά μου, ένα γκρί κοστουμάκι με άσπρο κολαριστό πουκάμισο. Στην τσέπη μαντήλι και στην άλλη ένα δίφραγκο για να κεραστώ μετά τον αγιασμό σάντουιτς απ τον ΦΑΡΟΥΚ ή σάμαλιαπ΄τον ΓΙΑΝΝΑΚΗ. Η παρέα όλη ντυμένη με τα καλά της και με τις ίδιες προϋποθέσεις βαδίζαμε διασχίζοντας την πόλη για το σχολείο. Η αυλή γεμάτη παιδιά όλων των τάξεων,άλλα γνωστά κι άλλα άγνωστα γιατί στο γυμνάσιό μας ερχόταν και αρκετά παιδιά από τα γύρω χωριά, από την Όσσα και τον Βερτίσκο ως την Ξυλούπολη και το Λαχανά. Φωνές, κακό, χαρά, τρέξιμο και πειράγματα από τους μεγαλύτερους. Στις σκάλες είχε κι όλας ετοιμαστεί το τραπεζάκι του αγιασμού, ο επιστάτης ο κυρ-Γιάννης ο Κακαρέλος χτυπούσε το χειροκίνητο κουδούνι με όλη του τη δύναμη  και σε λίγο ο παπά - Ευσέβιος  θα έβαζε ευλογητός και θα μας ράντιζε με την αγιαστούρα του. Στα σκαλιά ο σύλλογος των καθηγητών επιτηρούσε τον μαθητόκοσμο ενώ ο γυμναστής φρόντιζε για την ευταξία. Διευθυντής ,για τον πρώτο καιρό, ο Βασίλειος Καλογεράς, ένας κλασικός φιλόλογος, που εθεωρείτο από τους καλούς γλωσσολόγους της εποχής του, διδάκτωρ της φιλολογίας και συγγραφέας πολλών γλωσσολογικών μελετών και του μικρού λεξικού της ελληνικής γλώσσας. Κοντός, με κάτασπρα μαλλιά  και φρύδια, τετράγωνα γυαλιά  και μια χαρακτηριστική φωνή προσπαθούσε να επιβάλλει την τάξη, πλην ματαίως, γιατί η ασθενική φωνή του δεν βοηθούσε να ακουστεί. Ο γυμναστής  κ. Γεωργιάδης κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες να μας βάλλει σε τάξη με τη σφυρίχτρα του και μια βίτσα στο χέρι, «ανάπαυση, προσοχή, ημιανάπαυση, έπαρση σημαίας, εθνικός ύμνος με όλη τη δύναμή μας. Αυτός όμως που ήταν  τελικά ο καθηγητής που επέβαλε την τάξη με ένα μόνο βλέμμα, από δυo μάτια μεγάλα και γαλανά,   ήταν ο υποδιευθυντής ο κ. Παναγιωτόπουλος. Αυτός θα ήταν που σε λίγες μέρες θα αναλάμβανε κι όλας την διεύθυνση του σχολείου γιατί ο κ. Καλογεράς αποχωρούσε για σύνταξη. Δίπλα τους οι άλλοι καθηγητές, άλλοι χαμογελαστοί-κυρίως οι καθηγήτριες- άλλοι βλοσυροί, άλλοι προσπαθούσαν να δείξουν αδιάφοροι και μερικοί μας έβλεπαν ψαρωμένους και γελούσαν με το ύφος μας. Ο κ.Τσινάρης γελούσε κάτω από μουστάκι του, ο Ευαγγέλου με τα παχιά γυαλιά του-φακούς που μεγάλωναν ακόμα πιο πολύ τα μάτια του γελούσε δυνατά, ο Αλεξανδρίδης μας κοιτούσε θαρρείς περίεργα, η Ψωμοπούλου χαμογελαστή και όμορφη δίπλα στη Βαγουρδή  γελούσαν συνέχεια και κρυφομιλούσαν και την ώρα του αγιασμού, άλλες σοβαρές κι αμίλητες. Όλοι αυτοί σε λίγο θα αναλάμβαναν την μόρφωσή μας και θα αποκτούσε ο καθένας κι ένα παρατσούκλι. Μετά τις ευχές του παπά για την καλή χρονιά, το λόγο πήρε ο Διευθυντής για να μας ευχηθεί και να μας καλωσορίσει και στη συνέχεια ο υποδιευθυντής για να μας ενημερώσει για τους κανόνες της μαθητικής ζωής. Τα μαλλιά κουρεμένα όσο μπορούμε πιο κοντά, νύχια κομμένα, στην τσέπη μαντήλι, τσάντα και τετράδια  καθαρά,το πρωί νωρίς στο σχολείοπριν από το κουδούνι, στο πέτο το σήμα του σχολείου, ένα τριγωνάκι πλαστικό με την κουκουβάγια και την φίρμα του σχολείου μας, το πηλίκιο για τα αγόρια είχε καταργηθεί ακριβώς εκείνη τη χρονιά, τα κορίτσια απαραίτητα μπλέ ποδιά κάτω από το γόνατο και στα μαλλιά άσπρη κορδέλα, η κυκλοφορία απαγορεύεται μετά τις 7 το απόγευμα και το καλοκαίρι μετά τις 8μμ. Απαγορεύεται ο κινηματογράφος και η παρουσία των μαθητών στα σφαιριστήρια της εποχής και στα ζαχαροπλαστεία μόνο με τη συνοδεία των γονέων μας.

Η πρώτη τάξη που μας φιλοξένησε ήταν στην νότια πλευρά του σχολείου, μια αίθουσα που φιλοξενούσε και το νηπιαγωγείο και κατέβαινες με τρία σκαλάκια για να μπείς μέσα, ενώ οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με χάρτες και εικόνες με τις τέσσερες εποχές, με εικόνες ηρώων του ’21, σημαιούλες και κατασκευές των μικρών μαθητών. Στα δεξιά μια μεγάλη σόμπα θα μας ζέστανε στις κρύες μέρες του χειμώνα, καθώς ο επιμελητής της εβδομάδας είχε την ευθύνη του εξαερισμού της αίθουσας και της τροφοδοσίας της σόμπας. Εδώ μας βρήκε ο πρώτος χειμώνας και εδώ περάσαμε τα δύο χρόνια της γυμνασιακής μας ζωής, με χειμώνες και άνοιξες, χαρές και λύπες, γέλια και τραγούδια αλλά και την διαδικασία της γνώσης.

Χρόνια φτωχά, απλά, δύσκολα σε όλους τους τομείς και με δασκάλους με πάθος για το έργο τους. Πολλές φορές, ίσως αδικαιολόγητα - για μας - αυστηρούς, αλλά έκαναν το πάντα για να μας μάθουν γράμματα, άλλοτε με το καλό άλλοτε με το άγριο.

Αργότερα όταν φτάσαμε στο τέλος της  Β΄τάξης μάθαμε πως τελείωσε και το καινούργιο σχολείο κι έτσι με την νέα σχολική χρονιά έγιναν πανηγυρικά τα εγκαίνια του νέου Γυμνασίου Λαγκαδά στη θέση που είναι και σήμερα και συνεχίζει να προσφέρει, γνώση και εμπειρίες ζωής αξέχαστες. Η απόσταση από τα χρόνια προσφέρει μια αντικειμενική ματιά για τα πράγματα, ακόμα και για τους ανθρώπους. Πάντως προσωπικά θεωρώ ευλογία το ότι έζησα σε εποχές που η παιδεία ήταν σε αρκετά υψηλό επίπεδο και η μόρφωση ήταν αυτονόητο εφόδιο ζωής αλλά και επαγγελματικής καταξίωσης. Στη μνήμη όλων αυτών των ωραίων δασκάλων της νιότης μου έχω μόνο ευγνωμοσύνη να αντιπροσφέρω για την αγαθή ανάμνηση της ωραίας μαθητικής μας ζωής που σφυρηλάτησε και τις καλύτερες φιλίες.

 

                                                                        Τρύφων  Τσομπάνης



 

ALBUM ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ



Επικοινωνία με lagadas.net
Επιτρέπεται η αναδημοσιεύση του υλικού μόνο με την αναφορά της πηγής © 2010 lagadas.net
design by aksium