Η Μελίνα Παπαδημητρίου είναι κόρη της Αννας Ελευθεράκη, κόρης του Χουρμούζιου και της Ευφροσύνης, προσφύγων από το Εξάστερο της Ανατολικής Θράκης και τη Μεσόπολη της Προύσας, και του Γιώργου Παπαδημητρίου, γιού της Μελαχροινής Μυρόβαλη από τον Μελισσουργό και του Γιάννη Παπαδημητρίου, γιού του παπά Δημητρίου, που κανείς δεν είναι σίγουρος πούθε καταγόταν, αλλά λειτουργούσε στην Αγία Παρασκευή. Η Εριέττα Δόνιου είναι αδελφή και πολύτιμη φίλη της.

Η Μελίνα μεγάλωσε στη γειτονιά της Αγίας Παρασκευής, στην οδό Αριστοτέλους, τότε που ήταν ακόμα χωματόδρομος. Σήμερα ζει στο Ρίβερ Φολλς του Γουισκόνσιν των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου διδάσκει και διευθύνει ένα μεταπτυχιακό τμήμα Μοντεσσοριανής εκπαίδευσης στο εκεί δημόσιο πανεπιστήμιο. Δραστηριοποιείται στον τομέα της εκπαίδευσης εδώ και 30 περίπου χρόνια, κι έχει εργαστεί σαν δασκάλα, διευθύντρια, σύμβουλος σχολείων και σχολικών επιθεωρήσεων, ομιλήτρια σε εθνικά και παγκόσμια συνέδρια, κλπ. Ταυτίζεται όμως με το έργο του μέντορα και της δια βίου μαθητευόμενης, και πιστεύει ότι ο καθένας μας έχει κάτι να διδάξει, και είναι καθήκον μας να προσφέρουμε τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας στους γύρω μας.

Η Μελίνα έχει δύο παιδιά, την Αννα, που σπουδάζει νευροεπιστήμη στο Πανεπιστήμιο Μαρκέτ του Μιλγουώκι, και τον Μάρκο, που σπουδάζει επικοινωνίες μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο του Γουισκόνσιν, Ρίβερ Φολλς. Θεωρεί σημαντική τη μεταλαμπάδευση της Ελληνικής γλώσσας και των αξιών, καθώς και της αγάπης για την πατρίδα, στα δυο της παιδιά. Συγχρόνως όμως, τα ανάθρεψε ως πολίτες της Γης.

-Τι είναι για σας σήμερα η πατρίδα;

Η Πατρίδα Ελλάδα είναι μέρος της ψυχής μου, και δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί ως χώρος, αλλά μονάχα ως συναίσθημα. Δεν είναι ο ήλιος, η θάλασσα, τα βουνά, οι άνθρωποι, η ποίηση, η μουσική, αυτά τα βλέπουν, τα ακούν και τα βιώνουν και οι ξένοι. Είναι ο συναισθηματικός/ψυχικός δεσμός με όλα αυτά, που ζυμώθηκαν με την ύπαρξή μου και δημιούργησαν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Τις ευαισθησίες, τις αξίες, τα ιδανικά, αυτά που κάνουν τις χορδές της ψυχής να πάλλονται…

-Τι κρατάει τον Λαγκαδά ζωντανό μέσα σας;

Εσείς οι άνθρωποι! Ο πρόγονοι, οι συγγενείς, οι βαθειά πολυαγαπημένοι και πολύτιμοι φίλοι εκ των οποίων κάποιοι είναι και συγγενείς. Ίσως είμαι ένας από τους λίγους μετανάστες που έχει τώρα πιο πολλούς αγαπημένους φίλους στην πατρίδα απ’ ότι όταν έφυγε - αν κι όταν έφυγα ήμουν ήδη πάμπλουτη σ’ αυτό τον τομέα.

-Τι το ελληνικό και Λαγκαδιανό συνοδεύει τις μνήμες σας;

Αν θα πρεπε να χρησιμοποιήσω μόνο μια λέξη για κάτι ελληνικό πέραν των ανθρώπων που όχι απλά με συνοδεύει αλλά ζει μέσα μου, θα έλεγα «η θάλασσα». Αν μου επιτρεπόταν και δεύτερη λέξη, θα έλεγα «ο ήλιος». Όσο για κάτι Λαγκαδιανό, οι μνήμες μου συνοδεύονται από κάθε γωνιά που κρατάει στην αγκαλιά της αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ακόμα και η μυρωδιά των σταύλων που κάποτε σαν έφηβη μ’ έκανε να σουφρώνω τη μύτη μου, τώρα με κάνει να παίρνω βαθειές ανάσες νοσταλγίας, και φέρνει αυθόρμητα τα χαμόγελο στα χείλη μου.

-Τι ήταν αυτό που σας έφερε σε ξένο τόπο;

Απλά ερωτεύτηκα, κι αυτός που ερωτεύτηκα έτυχε να είναι από άλλη χώρα.

- Επισκέπτεσθε συχνά την πατρίδα;

Έχω έρθει σχεδόν κάθε χρόνο με τα παιδιά, και τα τελευταία δύο χρόνια έρχομαι 2-3 φορές το χρόνο, πράγμα που ελπίζω να μπορέσω να συνεχίσω να κάνω. Επίσης η νοσταλγία με γύρισε δύο φορές πίσω για μόνιμη εγκατάσταση, αλλά έμεινα και τις δύο φορές για μία μόνο σχολική χρονια, το 1996 και το 2014.

-Τι σας θυμώνει από τη σύγχρονη Ελλάδα;

Η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, και η συνεπαγόμενη πεποίθηση ότι για όλα φταίει κάποιος άλλος, και συνεπώς κάποιος άλλος πρέπει να προσφέρει λύσεις. Η έκφραση-εχθρός μου είναι η απάντηση στην αναζήτηση λύσεων «αυτό δε γίνεται». Στη χώρα που ζω σήμερα, η απάντηση σε παρόμοιες ερωτήσεις είναι «όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος [επίλυσης]». Παρόλ’ αυτά, λαμπρές κι ελπιδοφόρες εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν, όπως αυτή των καθηγητών που πρόσφατα έβαψαν τις αίθουσες του ΕΠΑΛ Λαγκαδά, καθώς και των δωρητών που προσέφεραν οικογενειακούς θησαυρούς και των εθελοντών που έστησαν το Λαογραφικό Μουσείο του Λαγκαδά.

- Πόσο εφικτή είναι η επιστροφή σας στην πατρίδα;

Το ονειρεύομαι κάθε μέρα, και πάντα «απειλώ» ότι θα το κάνω πραγματικότητα. Ρεαλιστικά όμως ίσως κάποια μέρα να ζω μέρος του χρόνου στην Ελλάδα.

-Τι θα λέγατε, ως συμβουλή, στα νέα παιδιά της πόλης μας;

Βάλτε στόχους, η σκέψη των οποίων να σας φέρνει το χαμόγελο στα χείλη. Κλείστε τ’αυτιά σ’ αυτούς που σας λένε ότι οι στόχοι σας είναι ανέφικτοι. Δουλέψτε σκληρά σήμερα, γιατί κτίζετε το οικοδόμημα μέσα στο οποίο θα ζήσετε μια ολόκληρη ζωή. Μη κτίζετε φυλακές για τον εαυτό σας. Κτίστε γέφυρες που θα σας φέρουν σε μαγικές εμπειρίες και θα σας συνδέσουν με υπέροχους ανθρώπους. Μη μιμείστε τις κακές συμπεριφορές των προηγούμενων γενιών, αλλά συγχρόνως μην απορρίπτετε τη σοφία τους που είναι απαύγασμα λαθών κι εμπειριών που τις έχουν πληρώσει ακριβά. Χρησιμοποιείστε κριτική σκέψη για ν’ αποφασίσετε τί να κρατήσετε και τί ν’απορρίψετε. Παλέψτε για ότι έχετε, κι αυτό θα σας κάνει πλούσιους σε αυτοσεβασμό. Δύο πράγματα χρειάζονται για την επίτευξη των στόχων σας: Η πίστη στον εαυτό σας και η αποφασιτικότητα να δουλέψετε σκληρά. ’λλα τέσσερα χρειάζονται για να καλυτερέψετε την Ελληνική κοινωνία: Πρωτοβουλία, ενσυναίσθηση, αναγνώρηση της αξίας των άλλων, και συνεργατικό πνεύμα. Για να πετύχετε στα τελευταία τέσσερα, πρέπει να εκτιμάτε και να τιμάτε τον πλούτο που χαρίζει η διαφορετικότητα στον κόσμο μας.

-Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους συμπατριώτες σας;

Αν ο καθένας από μας συμβάλλει, μπορούμε ν’ αλλάξουμε την πόλη και τη χώρα. Την επόμενη φορά που θα δείτε σκουπίδια στην παραλία, μαζέψτε τα. Είναι η καλύτερη μορφή εργασιο-ηλιοθεραπείας. Την επόμενη φορά που θα πάτε για ψώνια, αρνηθείτε την πλαστική σακούλα και χρησιμοποιείστε πάνινη. Την επόμενη φορά που ένας πεζός προσπαθεί να περάσει απέναντι, σταματείστε το αυτοκίνητό σας κι αφήστε τον να περάσει. Την επόμενη φορά που θ’ανάψετε τσιγάρο σε κλειστό δημόσιο χώρο, αναρωτηθείτε αν δίπλα σας κάθεται κάποιος καρκινοπαθής που αναγκάζεται να φύγει και να κλειστεί στο σπίτι επειδή δεν υπάρχει «άκαπνος χώρος» στην πόλη. Την επόμενη φορά που κάποιος περνάει το δρόμο φορτωμένος, προσφερθείτε να τον πάτε στο σπίτι με το αυτοκίνητο ή να μοιραστείτε το βάρος μαζί του για μερικά τετράγωνα. ‘Ισως ήδη το κάνετε, και τότε σας ευχαριστώ από βάθους καρδιάς. Αν ναι, γίνετε μέντορας σε κάποιον νέο. Χρειάζονται τη γνώση, την εμπειρία, και τις πολύτιμες συμβουλές μας, μα πιο πολύ χρειάζονται το παράδειγμα, την ενθάρρυνση, και την πίστη μας σ’αυτούς.