Αρχική Σελίδα   |    ΔΗΜΟΣ ΛΑΓΚΑΔΑ    |    ΟΙ ΔΗΜΟΙ    |    ΟΙΚΙΣΜΟΙ    |    ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ & ΜΟΥΣΕΙΑ    |    ΣΥΛΛΟΓΟΙ    |    ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ    |    ΑΓΓΕΛΙΕΣ    |    ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ    |    ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
28/3/2024 17:47:07



















Επισκέπτες Online: 1239


Λίστα Ενημέρωσης

Συμπληρώστε το email σας για να λαμβάνετε ενημερώσεις.






Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου! - Χρονογράφημα του Τρύφωνα Τσομπάνη
08-07-2018
Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου! - Χρονογράφημα του Τρύφωνα Τσομπάνη
 

Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου !!!!

Υπομένοντας τα καθημερινά απογευματινά μπουρίνια, όπου τα πάντα αποκτούν μιαν υδάτινη αίσθηση, έρχονται στη μνήμη εικόνες και σκηνές από το παρελθόν. Η πρώτη μας έγνοια να τρέξουμε να δούμε αν ο Μπογδάνας κατέβασε νερό, ευλογία για τον τόπο και τη λίμνη. Στα χρόνια εκείνα, τα μπουρίνια δεν είχαν μόνο νερό και φουρτούνες αλλά είχαν και τρόπο να κινητοποιούν τις αισθήσεις μας, ακόμα και την όσφρηση, καθώς οι χωματόδρομοι του Λαγκαδά ανέδιδαν μια μυρωδιά χώματος και χωραφιού ποτισμένου πρόσφατα. Η Π.Μελά μας τα χαλούσε λίγο, γιατί ήταν στρωμένη με κυβόλιθους, αλλά η 27ης Οκτωβρίου ήταν χάρμα, μέσα στη λακκούβα! Η νιότη μας ήθελε βέβαια να τα δοκιμάσει όλα και δεν μας χωρούσε ο τόπος, έξω να έχει ζέστη 38-40 βαθμών και μεις να μείνουμε κλεισμένοι στο σπίτι!!! Τις περισσότερες φορές όλο το μπουρίνι το ζούσαμε υπό βροχήν, πετούσαμε τις παντόφλες ή τα πέδιλα, σηκώναμε με τα χέρια τα κοντοπαντέλονα και τσαλαβουτούσαμε μέσα στις λιμνούλες που σχημάτιζε το νερό της βροχής φωνάζοντας και τρέχοντας σε όλη τη γειτονιά στις λιμνούλες ή τις λακκούβες, που οι μεγάλοι αποκαλούσαν «μπάρες». Από μπάρα σε μπάρα λοιπόν φτάναμε μέχρι το Α΄Δημοτικό μουσκεμένοι, λασπωμένοι αλλά χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, όπου συναντιόμασταν με άλλες τσακαλοπαρέες. Το περίεργο ήταν πως οι γονείς δεν μας μάλωναν, μας άφηναν να χαρούμε το παιχνίδι μας. Είχαμε δικαίωμα στη χαρά, γιατί τα δύσκολα εκείνα και φτωχά χρόνια, τα παιδιά ζούσαν από μικρά τα προβλήματα της ζωής αλλά και ζούσαν με ρυθμούς που τους βοηθούσαν να αποκτήσουν εμπειρίες ακόμα και εργασιακές.
Από την Τετάρτη - Πέμπτη  του Δημοτικού θυμάμαι όλη η παρέα απασχολούνταν σε κάποια δουλειά, ή στο χωράφι, στο μαγαζί της οικογένειας, στα ζώα του σπιτιού, σε άλλες δουλειές συγγενικών προσώπων. Το καλοκαίρι δεν περνούσε τεμπέλικα ή ξάπλα. Τα κουρεία και τα καροποιϊα είχαν μικρούς καλφάδες για τις μικροδουλειές, τα μπακάλικα επίσης απασχολούσαν μικρούς βοηθούς, οι οικογενειακοί μπαξέδες γέμισαν από τις φωνές των παιδιών που μάζευαν ζαρζαβατικά και το βράδυ τα ζαχαροπλαστεία του Ζαχαρά ή του Λάτσιου ή οι ταβέρνες είχαν πάντα παλληκαράκια για σερβιτόρους και βοηθούς στη λάντζα για το πλύσιμο των πιάτων και των ποτηριών. Μισθός «5 δραχμαί» και 3 πάστες, αν όμως έσπαγες πιάτα ή ποτήρια κατά το πλύσιμο, η ζημιά σου αφαιρούνταν από τις πάστες. Στους κινηματογράφους συνωστισμός νεαρών να διαλαλούν την πραμάτεια τους «σπόρια, στραγάλια, φιστίκια, γκαζόζες, μπυράλ», αραδιασμένα μέσα σε ξύλινα κασελάκια που τα κρεμούσαν από τον λαιμό.
Τα πρωινά κάποια παιδιά συμβάλλονταν με φούρνους και αφού γέμισαν τα κασελάκια τους με κουλούρια ξεχύνονταν στους δρόμους της αγοράς και τις γειτονιές μέχρι να ξεπουλήσουν το εμπόρευμα. Η δική μου εμπειρία έμεινε σε μερικά βράδια στη λάντζα του ζαχαροπλαστείου στου Ζαχαρά, που δεν κράτησε πολύ, γιατί με το ΤΡΥΛ που είχε βγει τότε μου γλιστρούσαν τα ποτήρια από τα χέρια και είχα απώλεια παστών! Έτσι παρέμεινα απλά βοηθός στο καροποιείο του θείου μου και μερικές μέρες στο κουρείο του Τάκη Μπογιάνου και του Αποστόλη Μητρούση, όπου σκούπιζα μετά το κάθε κούρεμα και με τη βούρτσα καθάριζα τους πελάτες από τις τρίχες και τους έδινα -αντί ευχαριστίας- κολόνια στο χέρι. Το επάγγελμα είχε έναν «εργολαβικό» χαρακτήρα αφού μισθό δεν έπαιρνα, αλλά είχα ποσοστά, δηλαδή με αντάμειβαν οι πελάτες με φιλοδώρημα, από τα ρέστα. Στο κουρείο μου άρεσε πολύ γιατί η δουλειά ήταν μέσα στην αγορά, έβλεπες πολύ κόσμο, αλλά η παιδική περιέργεια χόρταινε από τις ιστορίες που άκουγες καθημερινά, από τα ποδοσφαιρικά θέματα της ΑΠΕΛ μέχρι τα εκλογικά και τα αισθηματικά των πελατών, αλλά και ανεπανάληπτα ανέκδοτα από παλιές λαγκαδιανές ιστορίες, όταν ο πελάτης είχε παραπανίσιο χιούμορ.
Στο καροποιείο τα πράγματα ήταν δυσκολότερα γιατί είχε καμίνι, φωτιά και  βαριά (βαρύ σφυρί) στο αμόνι για την επεξεργασία των μεταλλικών στοιχείων του κάρου, που μερικές φορές έβγαιναν κομψοτεχνήματα. Αυτό που ήταν μαγεία για μένα ήταν η διαδικασία βαψίματος και ζωγραφικής του κάρου από τον θείο μου, το καλύτερο μάθημα λαϊκής ζωγραφικής! Βέβαια το μεροκάματο καλύτερο, 20-30 δραχμές την εβδομάδα και η τυρόπιτα από τον Γιαννάκη ή το σάμαλι από τον κυρ-Δημητρό Μπαλτά που κατέφθαναν με τα μηχανάκια τους, κερασμένα από το αφεντικό. Το αφεντικό κερνούσε επίσης και το πρόγευμα, κολατσιό το λέγαμε, που ήταν συνήθως ζεστό ψωμί και σαλάμι ή ελιές ή και καρπούζι με τυρί, όταν το Κολχικό πλημύ
ριζε από καρπούζια και οι αγρότες που έρχονταν στην πόλη άφηναν πάντα και στον μάστορα μερικά για δώρο.
Στο καροποιείο επίσης είχε και άλλα τυχερά, δηλαδή όταν ήταν να παραδώσουμε ένα καινούργιο κάρο στον πελάτη, ο κάλφας παρέδιδε το κλειδί που χρησιμοποιούσαν για να αλλάξουν ή να γρασάρουν τις ρόδες, η δε αξία του ήταν αντίστοιχη με το κλειδί του σημερινού αυτοκινήτου. Εκεί λοιπόν άμα ήσουνα έξυπνος και καπάτσος μπορούσες να το παζαρέψεις με τον πελάτη και μεταξύ σοβαρού και αστείου μπορούσες να κερδίσεις περισσότερα. Πάντως το εικοσάρικο ήταν σχεδόν καθιερωμένο!

Τα μεγαλύτερα παιδιά αποκτούσαν την επαγγελματική τους εμπειρία στο κεραμοποιείο του Κατσάνη, στα ποτά του Τζιώγα ή στο κονσερβοποιείο του Λαγκαδά, απ’ όπου πέρασε σχεδόν όλη η νεολαία της πόλης και έγραψε τα πρώτα της μεροκάματα.

Έξω βρέχει ακόμα και η ζέστη είναι ανυπόφορη. Μη μπορώντας να τρέξω πλέον στις μπάρες, έρχονται σκέψεις και θύμησες παλιές, από τα όμορφα παιδικά χρόνια όπου ο πλούτος μας ήταν το γέλιο και η χαρά !!!

 

Τρύφων  Τσομπάνης




 

ALBUM ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ



Επικοινωνία με lagadas.net
Επιτρέπεται η αναδημοσιεύση του υλικού μόνο με την αναφορά της πηγής © 2010 lagadas.net
design by aksium