Στην αγιά - Παρασκευή γαλάζιους πετεινός λαλεί…

Ιούλιος, και οι θερμοκρασίες αναμενόμενες μεν, υψηλές δε. Αλλά δε βαριέσαι, ο Ιούλιος τελειώνει σε λίγο και τελειώνει πανηγυρικά με τη γιορτή της πολιούχου, που όπως και να΄χουν τα πράγματα πάντα συγκεντρώνει τους Λαγκαδιανούς τούτες τις μέρες στην έδρα τους για τη γιορτή της αγίας Παρασκευής και την περιφορά της εικόνας στους δρόμους της πόλης μας. Παλαιότερα, ίσως και τώρα, όσοι είχαν την δυνατότητα να πάνε για διακοπές, όχι μακριά βέβαια αλλά εδώ κοντά στο Σταυρό, στην Ασπροβάλτα ή στα Βρασνά που ήταν οι κοντινότερες ακτές, κανόνιζαν για το πανηγύρι της αγίας να είναι στην πόλη για να γιορτάσουν όλοι μαζί την τοπική προστάτιδα. Τα μαγαζιά είχαν αργία, τα χωράφια για μια μέρα έκαναν ανάπαυλα από τις δουλειές, όλοι και όλα συμμετείχαν στο γιορτασμό και μόνο οι ταβέρνες, το Αηδονάκι, τα 5Φ, του Καμπάκα, του Καραμπαλάση, του Λαπατζίδη, του Μήττα, του Ρουμάνου, ήταν ανοιχτά για να υποδεχτούν και τους εκτός Λαγκαδά επισκέπτες που πάντα τέτοια μέρα επέστρεφαν στην γενέθλια γη, για να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη της ή να επισκεφτούν τους δικούς του που αναπαύονταν κάτω από τα σκιερά κυπαρίσσια των κοιμητηρίων και να αφήσουν ένα λουλούδι, δείγμα ότι η λησμονιά δεν έχει χώρο στις καρδιές τους. Στην περιφορά της εικόνας συμμετείχε όλος ο κόσμος καθώς διέρχονταν την πόλη. Στις εξώπορτες και στα μπαλκόνια, τραπεζάκια ή καρέκλες που πάνω είχαν μια εικόνα, μια λαμπάδα, ένα θυμιατό ή οι γεροντότεροι που δεν μπορούσαν να συνοδέψουν την περιφορά στέκονταν ευλαβικά στα πρόθυρα των σπιτιών βαστώντας κεριά και θυμιάζοντας. Μετά την τελετή αναπτερώνονταν οι μνήμες και ξαναζεσταίνονταν παλιές φιλίες που είχαν αλλάξει τόπο διαμονής. Το βραδάκι αργά στις ταβέρνες θα άκουγες μουσικές, γραμμόφωνα, γέλια, χαρές και τραγούδια της χαράς και της αγάπης και κυρίως το τραγούδι που ήταν θαρρείς ο εθνικός ύμνος της πόλης μας το:

«Στην αγιά- Παρασκευή γαλάζιος πετεινός λαλεί,

λαλούσε κι ονειρεύονταν θαρρούσε πώς παντρεύονταν.

Παίρνει νερό κι νίβεται, σφοξτίρι και σφογγίζεται,

Και στου γυαλί γυαλίζεται.

Ματάκια μου περδικωτά, μη σας γελάσουν τα φλουριά

Και σας φιλήσουν τα παιδιά»!!!

Και βέβαια αφού τραγουδιόταν σε ρυθμό καθιστικό, της τάβλας, ξαφνικά δυνάμωναν οι φωνές και η διάθεση και το τραγούδι τέλειωνε σχεδόν επικά πάντα σε διφωνία!!! Με το:

«Τρεις ντομάτες λαγκαδιώτικες κάμνουν μιάμιση οκά.

Κάμνουν μιάμιση οκά να τέτουμ

Κάμνουν μιάμιση οκά σκασιάρουμ,

Κάμνουν μιάμιση οκά.

Για κατέβα βρε Τριαντάφλη απ’ την τρανταφλιά

Για να μη συ κυνηγήσουν τα τρανά τα σκλιά».

Και δώστου γέλια για το διαφημιζόμενο τοπικό προϊόν του Λαγκαδά, που βέβαια ήταν πανελληνίως γνωστό, ακόμα και από τον Ζήκο!!!

Την επομένη, την κυριώνυμη ημέρα της γιορτής στη λειτουργία ερχόταν ο δεσπότης και μετά τη λαμπρή λειτουργία ακολουθούσε δεξίωση στην αίθουσα του ναού και το μεσημέρι όσοι είχαν φιλοξενουμένους ή όπου ερχόταν τα παιδιά να δουν τους γονείς, στηνόταν γιορταστικό τραπέζι, ανάλογο με του Πάσχα, για τη χαρά της συνάντησης, όπου ξεδιπλώνονταν μνήμες και θύμησες παλιές και άφηναν τη χαρά να πλημυρίσει το σπίτι, σαν ευλογία και σαν ανάγκη ανάσας βαθειάς από την δύσκολη καθημερινότητα. Απ έξω ακουγόταν η φωνή του Χρήστου Βιδάλη, του περιφερόμενου φωτογράφου ….« φωτογράφος!!!!!» και …οι μερακλήδες τον καλούσαν για να απαθανατίσει τη χαρά τους.

Έτσι κάπως περνούσε η γιορτή της πολιούχου και την άλλη μέρα του αγίου Παντελεήμονα, ξεθύμαινε η ευλάβεια.

-Σήκω βρε να πας στη εκκλησία, αγιος Παντελεήμων σήμερα!!!

Έλεγε η θειά - Όλγα στον γιό της που κοιμόταν.

-Γιατί να πάω; Κουτσός είμαι ή στραβός; Και γύριζε πλευρό ο Βασίλης.

Κατά το «όλοι οι κουτσοί και στραβοί στον αγιο Παντελεήμονα»!!!

Η γιορτή λοιπόν της αγίας είχε μια ιδιαίτερη θέση στις καρδιές των Λαγκαδιανών, ανάλογη με αυτήν της γιορτής της Παναγιάς γιατί συγκέντρωνε τα ξενάκια της και αναθέρμανε σχέσεις.

Aντε καλό πανηγύρι να έχουμε και της Παναγιάς με υγεία!

Τρύφων Τσομπάνης