Η περίπτωση της Μαρκέλλας Ταυρίδου αποτελεί όντως μια ξεχωριστή περίπτωση γιατί από μικρή ξεχώρισε και διακρίθηκε σε όποιον τομέα κι αν ασχολήθηκε. Τη θυμάμαι σαν τώρα κοπελίτσα του Γυμνασίου, να εμπλέκεται στα κοινά του Ποντιακού Συλλόγου Λαγκαδά και να είναι στην αρχή το μοναδικό κορίτσι που ντυμένο με την ποντιακή φορεσιά εκπροσωπούσε τον σύλλογο σε κάθε πολιτιστική εκδήλωση. Τικ, τρυγώνα, σπαθιά, δεν άφηναν αδιάφορη την νεαρή πόντια χορεύτρια που πολλές φορές λόγω μη παρουσίας άλλων κοριτσιών στην ομάδα ντυνόταν την ανδρική φορεσιά για να καλύψει τις ανάγκες του συλλόγου. Και τότε έβλεπες δυo μάτια να λάμπουν από χαρά και δυo χείλη να τρέμουν από συγκίνηση και να τραγουδούν με ακόμα μεγαλύτερο πάθος : «έκαηκεν το τσάμπασι και επέμναν τα τουβάρεα…». Ήταν τα μάτια του πατέρα της του Μήτα Ταυρίδη, του  διάσημου λυράρη της Μακεδονίας και όχι μόνο, που η φήμη του προσκαλούσε στην πόλη διάσημους πόντιους μουσικούς και τραγουδιστές, Χρύσανθος, Καραπαναγιωτίδης και τόσοι άλλοι, οι οποίοι τον εκτιμούσαν και τον τιμούσαν με την φιλία τους. Η ταβέρνα «Ο ΠΟΝΤΟΣ» στην κεντρική πλατεία Λαγκαδά ήταν τόπος ιερός για τους πρόσφυγες ποντίους, γιατί οι ήχοι των αλησμόνητων πατρίδων ήταν καθημερινή συντροφιά. Εκεί έπιναν το κρασάκι της λησμονιάς, εκεί έσβηναν τον πόνο του ξεριζωμού, εκεί απάλυνε ο πόνος των αγαπημένων νεκρών, που έμειναν πίσω για να κρατούν τη μνήμη θαλερή ακόμα. Είναι  αυτοί οι νεκροί που προσμένουν την ανάσταση και την αναγνώριση, όταν το αποφασίσουν οι «ισχυροί»!

Ο Μήτας, «ο τραντέλλενας» με καταγωγή από το Σοχούμι της Ρωσίας, επίσης ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του «Συλλόγου Ποντίων Λαγκαδά και Περιχώρων», με τον Ανδρονικίδη, τον Παπαδόπουλο, τον Φουλίδη, τον Ταχμαζίδη, Χατζηπαντελή, τον Ξυνόπουλο, τον Καφανταρίδη, που δημιουργήθηκε μετά την μεταπολίτευση στο Λαγκαδά, αφού τα προηγούμενα χρόνια λόγω μη υπάρξεως συλλόγων, το μοναδικό στέκι του ποντιακού στοιχείου ήταν η ταβέρνα του. Αυτός ήταν και ο λόγος που χρόνια τώρα οι πόντιοι της επαρχίας Λαγκαδά αφιέρωσαν την ετήσια γιορτή τους στον Μήτα με το να ονομάσουν τις εκδηλώσεις τους «ΤΑΥΡΙΔΕΙΑ». Το ευχάριστο ήταν ότι η εύθυμη προσωπικότητα του Μήτα και όλης της οικογένειας, της κυρίας Ελένης, της Χαρούλας, της Βούλας, της Μαρκέλλας, που δούλευαν όλες στην οικογενειακή ταβέρνα, προσείλκυε και μη ποντίους, κυρίως μέλη άλλων συλλόγων, που ο απίθανος λυράρης τους ευχαριστούσε παίζοντας με τη λύρα του ακόμα και λαϊκά ή άλλα παραδοσιακά τραγούδια. Όμως η ενασχόληση της Μαρκέλλας με την ποντιακή παράδοση δεν έμεινε μόνο εκεί. Ενεπλάκη και στον άλλο Πολιτιστικό Σύλλογο του Λαγκαδά, που δημιουργήθηκε το 1975, από μια παρέα επιστημόνων και επαγγελματιών του Λαγκαδά που ονειρεύονταν μια πόλη συνδεδεμένη με τον πολιτισμό. Έγινε μέλος του χορευτικού, μέλος του Δ.Σ και γρήγορα Πρόεδρος του Συλλόγου συμβάλλοντας στην αναθέρμανση της παράδοσης. Τότε δημιουργήθηκε η θεατρική ομάδα του Συλλόγου που έδινε παραστάσεις ακόμα και στο θέατρο Κήπου της Θεσσαλονίκης και στα γύρω χωριά, με πρωταγωνίστρια τη Μαρκέλλα. Τότε ξεκίνησε η προσπάθεια της δημιουργίας μιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών φορέων της Επαρχίας μας με όλους τους συλλόγους, ακόμα τότε ξεκίνησε η γνωστή Φασολάδα της Καθαράς Δευτέρας, μετά από πρόταση του μέλους του Δ.Σ, αείμνηστου Χρήσου Κουρτίδη.
Οι άνθρωποι των Συλλόγων βλέποντας το πάθος και τον παλμό της Μαρκέλλας, την πρότειναν να ασχοληθεί με τα κοινά εκπροσωπώντας όλους εμάς που είχαμε μια διαφορετική αντίληψη για τα κοινά. Στις εκλογές , εκλέγεται  Δημοτική Σύμβουλος, σε ηλικία μόλις 21 ετών, με δήμαρχο τότε τον κ. Δ. Μπιτσίμη. Νεαρή φοιτήτρια του Πολυτεχνείου με πάθος και μεράκι για τα κοινά, συνενώνει τους Συλλόγους σε κοινές εκδηλώσεις και πείθει το Δημοτικό Συμβούλιο να αναλάβει να χρηματοδοτεί τα «Μυγδόνια» που εν τω μεταξύ είχαν ήδη ξεκινήσει από τον Πολιτιστικό Σύλλογο. Τότε πραγματικά η πόλη μας θα γνωρίσει μέρες πραγματικού πολιτισμού, αφού η αυλή του γυμνασίου θα φιλοξενήσει ακόμα και το Κρατικό  θέατρο Βορείου Ελλάδος, ή μουσικούς και συνθέτες που δημιουργούσαν όντως πολιτισμό. Η αγάπη της για τα Λουτρά θα την οδηγήσει στο γραφείο της καθηγήτριάς της στο Πολυτεχνείο την κ. Χόιπελ και θα παρακαλέσει να κάνει μια ολοκληρωμένη μελέτη για όλο το συγκρότημα των Λουτρών (η μελέτη αυτή είναι χαμένη κάπου στα συρτάρια του Δήμου Λαγκαδά)!!!

Παίρνοντας το πτυχίο από το Πολυτεχνείο ανοίγει το γραφείο της στο Λαγκαδά και αρχίζει πλέον η επαγγελματική καταξίωση με ένα ευρύτατο κύκλο συνεργασιών.

Το 1986 φοιτητές, νέοι επιστήμονες και οι σύλλογοι της πόλης αποφασίζουν να προβάλλουν ξανά την υποψηφιότητά της, αυτή τη φορά για τη θέση της Δημάρχου. Η πρόταση δεν ευδοκίμησε γιατί η πόλη μας είχε εθιστεί πλέον σε κομματικές ίντριγκες, και προεκλογικούς αγώνες με χαρτούρα, αφίσες, μεγάφωνα ολημερίς να κραυγάζουν στην πελατεία τους, αλλά και ο διχασμός της κοινωνίας στα καφενεία ήταν τραγικός.

Η ομάδα της που αποτελούνταν από νέους ανθρώπους, φανταστείτε ότι  έκανε αγώνα χωρίς καν αφίσες, για να δώσει ένα άλλο στίγμα. Αυτό όμως απαιτούσε ώριμη κοινωνία και ακόμα πιο ώριμους πολίτες. Το τεχνικό της γραφείο εδώ και 35 χρόνια δραστηριοποιείται σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Η Μαρκέλλα, έχει δύο παιδιά, τον Δημήτρη και τον Αλέξανδρο, που σπουδάζουν στο Πολυτεχνείο, και δραστηριοποιούνται στην διαστημική καινοτομία και την αρχιτεκτονική.

Τώρα επίσης μια ομάδα ανθρώπων, νέων, επιστημόνων, επαγγελματιών, ανθρώπων του πολιτισμού και της προσφοράς, η οποία πλαισιώθηκε και από στελέχη άλλων δημοτικών διαμερισμάτων, με κοινές αγωνίες και οράματα, με πρόσημο τον πολιτισμό στην πολιτική και την αξιοπιστία της πολιτικής, προβάλλει την ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΤΑΥΡΙΔΟΥ για Δήμαρχο Λαγκαδά, ευελπιστώντας ότι η αλλαγή είναι πλέον μονόδρομος και η τύχη της πόλης δεν μπορεί να μένει στα δεδομένα της δεκαετίας του 1990.

Ο Δήμος, οι Δημότες και η νέα γενιά, αξίζουν το καλύτερο!!!

Τρύφων Τσομπάνης

Επικ. Καθηγητής ΑΠΘ