ΣΗΜΕΡΑ συμπληρώνονται δέκα χρόνια, από τότε που ο Μανώλης Μπίλλης δεν βρίσκεται ανάμεσα μας.

Υπήρξε ο δυναμικός συμπολίτης μας που, με τα έργα του, θέλησε να προσδώσει αίγλη και οφέλη στον τόπο του, βοηθώντας την πολιτιστική του ανύψωση.

Γεννήθηκε εδώ το 1947, από οικογένεια εμπόρων, και από πολύ νωρίς εντάχθηκε στην οικογενειακή επιχείρηση, που ξεκίνησε με έδρα τον Λαγκαδά και εξελίχτηκε με δραστηριότητες σ’ όλη την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.

Αναγνώριζε ότι απ' τον πατέρα του πήρε τα πρώτα μαθήματα και διδάχτηκε τις πρώτες αρχές του εμπορίου.

Όλη του η ζωή ήταν μια συνεχής πορεία, όπου έθετε στόχους και αγωνιζόταν για την επίτευξή τους.

Και ποιο ήταν το κίνητρο; Στην αρχή η κινούσα δύναμις μπορεί να ήταν το κέρδος.

Μετά όμως τη θέση του πήρε η χαρά της δημιουργίας και ,στο τέλος, η ευτυχία της ενσυνείδητης προσφοράς.

Πίστευε ότι η συσσώρευση του πλούτου δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός.

Τα δώρα που μας χάρισε η Φύση πρέπει να επιστρέφονται στο κοινωνικό σύνολο.

Το κέρδος το έβλεπε σαν μέσο για την επίτευξη του σκοπού του.

Πίστευε ότι,στη Φύση, όλα είναι συνδεδεμένα με μία σχέση προσφοράς, απαραίτητο στοιχείο για την ύπαρξη μας.

Ευτυχισμένος λοιπόν είναι όποιος, έχοντας συνειδητοποιήσει αυτό, κινείται παράλληλα, προσφέροντας ενσυνείδητα, κάνοντας την προσφορά σκοπό της ζωής του.

Γνώριζε ότι τα πάντα μπορούν να δημιουργηθούν εκ του μηδενός. Αρκεί ένας νους να συλλάβει την ιδέα και να εργασθεί για την πραγματοποίησή της, εμβαθύνοντας σ' όλες τις λεπτομέρειες. Αυτό εφάρμοζε ο ίδιος όταν επρόκειτο για δουλειές και αυτό συνέχιζε να κάνει και για τις δωρεές του.

Η επιμονή του επιβεβαίωνε ότι ''τίποτε δεν είναι αδύνατο''.

Η πρωτοτυπία χαρακτήριζε τις ενέργειες του.

Το αυτονόητο ή το εύκολο ήταν οι εχθροί του.

Οι δυσκολίες θέριευαν το πάθος του.

Η τελειότητα και τίποτε λιγότερο αποτελούσε την επιδίωξη του.

Η αναζήτηση του βαθύτερου ήταν πίσω από κάθε σκέψη του.

Και αυτό έγινε πια τρόπος ζωής. Δεν του αρκούσαν τα μικρά και τα λίγα.

Δεν συγχωρούσε στον εαυτό του την αδράνεια.

Δεν του επέτρεπε τον εφησυχασμό.

Το μυαλό έμαθε να κινείται σε πολλά επίπεδα.

Δεν σταματούσε στην επιφάνεια.

Έψαχνε το βάθος των πραγμάτων. Αναζητούσε τις αιτίες.

Έβρισκε τις εξηγήσεις αυτές που ικανοποιούσαν τις απαιτήσεις του.

Και τότε ανυψώνονταν.

Μπορεί ο ένας του εαυτός να ασχολούνταν με τα τετριμμένα και τα καθημερινά. Όμως με το πνεύμα του πετούσε πάνω από τα πράγματα.

Έβλεπε πολλές φορές και τον ίδιο τον εαυτό του να κατατρύχεται και να αναλίσκεται με τα μικρά. Μα ήξερε ότι δεν είναι φτιαγμένος γι' αυτά.

Μπορούσε να θεωρεί και τα μεγάλα, αυτά που θα του προσέφεραν μια ηδονή, που δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη.

Τότε ήξερε ότι όλα είναι δυνατά, αρκεί να το πιστέψεις!

Ανέφερε πάντοτε τη ρήση του Χριστού (Ματθ. 21:21): "Εάν έχετε πίστιν ως κόκκον συνάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβα εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται" Υπενθύμιζε όμως ότι αυτό ισχύει και για την Πίστη στον εαυτό μας, στις δυνάμεις μας, στην προσπάθεια του καθενός μας ξεχωριστά.

Προσπάθησε να αναζητήσει Νόμους που διέπουν τη λειτουργία της Φύσης, πέρα από τους Νόμους της Φυσικής.

Πίστευε ότι έκλυση ενέργειας προς μία κατεύθυνση, χωρίς επιστροφή, είναι απαγορευμένη από τη Φύση. Στη βάση αυτού του Νόμου πίστευε ότι βρισκόταν το'' μη δότε τα άγια τοις κυσίν '' (Ματθ. Ζ',6).

''Δεν ωφελεί να συνεχίζεις να προσφέρεις σε κάποιον που δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει αυτό που του δίνεις και το εκμεταλλεύεται, χωρίς να το ανταποδίδει με αγάπη. Είναι σαν να δίνεις το άγιο στα σκυλιά.''

Ανάμεσα στους Νόμους που πίστευε ότι ακολουθούσε η Φύση, κύρια θέση κατείχε αυτός που ονόμαζε ’’Νόμος της Ισορροπίας.’’ Καμιά ειλικρινής αγάπη δεν μένει χωρίς ανταπόκριση, αλλά και κανένα μίσος. Το καλό επιστρέφει σε αυτόν που το κάνει, όπως και το αναίτιο κακό.

Η σημαντικότερη σύλληψη ,σχετικά με το πώς κινούνται τα πράγματα στη Φύση, δεχόταν ότι είναι η έννοια της Ανέλιξης.

Αυτό σημαίνει την συνεχή βελτίωση του εαυτού μας, μέσα από την αυτογνωσία και την προσφορά, μέχρι του σημείου να ενωθούμε με το Θείο.

Ό,τι συνέλαβε και εφάρμοζε και στην ζωή του, ήθελε να το καταγράψει σε ένα βιβλίο.

Το είχε ολοκληρώσει στο μυαλό του, αλλά δεν πρόλαβε να καταβάλει την τεράστια προσπάθεια που απαιτείται, ώστε η βαθιά σκέψη να καταγραφεί με απλό και κατανοητό τρόπο. .

Ίσως αυτό να ήταν και το μοναδικό πράγμα για το οποίο ένοιωθε θλίψη, που δεν μπόρεσε να το τελειώσει.

Για όλα τα άλλα έλεγε ότι η Φύση έχει τον τρόπο της.''Και εγώ να μην τα κάνω, θα έρθουν οι επόμενοι: Η πορεία δεν σταματάει. Έστω και με καθυστέρηση ή παλινδρομήσεις, η πρόοδος θα έρθει τελικά!''

Πριν φύγει, θα μπορούσε να είχε επαναλάβει δύο στίχους του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη:

''- Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα.

Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα…’’

Και έχει σημασία να σκεφτούμε εμείς τι κάνουμε τώρα!

Γιατί αυτό που έλεγε ο ίδιος ήταν: ''από τα έργα τους θα τους κρίνετε.''

Αυτό θα είναι το μοναδικό κριτήριο για όλους μας. Ούτε τα λόγια, ούτε οι αγαθές προθέσεις!..