Πέντε χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μέρα του Ιουνίου που έφυγε αναπάντεχα από κοντά μας ο Στέλιος Αβέστας, ένας ταλαντούχος μουσικός και ευαίσθητος άνθρωπος που αγαπούσε τη ζωή και το περιβάλλον.

Ο Στέλιος γεννήθηκε με τη σφραγίδα του θεού να γίνει μουσικός και πάλεψε με μεράκι σε δύσκολες εποχές για μια επαρχιακή πόλη, να σπουδάσει μουσική δίπλα στους καλύτερους κλασικούς κιθαρίστες της εποχής, να καταξιωθεί σαν κλασικός κιθαρίστας και κατόπιν να βγάλει από την  ψυχή του ό,τι καλύτερο διάθετε σε μουσική, στίχους και νότες με τις συνθέσεις του. Συχνά τον έβλεπες να απομακρύνεται έξω από την πόλη, στις παρόχθιες περιοχές του Μπογδάνα, εκεί που τα νερά σχημάτιζαν μια μικρή λίμνη και να παίζει κιθάρα ή φυσαρμόνικα, να φυτεύει δένδρα, ημερεύοντας τη φύση και τα πουλιά, και καμαρώνοντας τους ερωδιούς και τους κύκνους που φώλιαζαν στις καλαμιές για να ακούσουν θαρρείς τη μουσική του, να βλέπει ομορφιές που άλλοι δεν μπορούσαμε να δούμε.

Εκεί λοιπόν, στον ίδιο χώρο, οι φίλοι του Στέλιου, μαζευτήκαμε το βράδυ της Τετάρτης και τραγουδήσαμε τα τραγούδια του, αφήσαμε τις νότες του να μας ταξιδέψουν στο παρελθόν, και να γεμίσει η καρδιά από νοσταλγία και αγάπη για ένα άνθρωπο που πρόσφερε πολλά στον μουσικό πολιτισμό της πόλης μας και θα μπορούσε να προσφέρει ακόμα πολλά αν και η καρδιά του το ήθελε. Τη βραδιά πλαισίωσαν φίλοι από τα παλιά, ο μουσικός Δημήτρης Κωνσταντόπουλος, η κ. Χρυσούλα Σταθοπούλου και η Ιροντίνα.

Ο Στέλιος Αβέστας έφυγε, αλλά η μνήμη του, όσο και αν πληγώνει συγγενείς και φίλους, θα παραμένει ζωντανή μέσα από τα τραγούδια και τις νότες του.

Τρύφων Τσομπάνης