Γινόμαστε μάρτυρες τελευταία δημοσιευμάτων και κινήσεων που εντάσσονται στα πλαίσια της άτυπης πλέον, έναρξης του προεκλογικού αγώνα και για την κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά και στην αυτοδιοικητική αρένα. Ήδη τα παραταξιακά «όργανα» της επαρχίας μας, άρχισαν να μιλούν, να πλησιάζουν, να πιέζουν, να βολιδοσκοπούν, να απειλούν, να εκβιάζουν, να μαζεύουν από τώρα ταυτότητες υποψηφίων και να αποδύονται σε έναν αγώνα δρόμου, να τάζουν λαγούς με ή χωρίς πετραχήλια, να φλυαρούν κουραστικά και να οργανώνουν το ποιους θα κατεβάσουν στις εκλογές, με στόχο την κατάληψη της εξουσίας!

Αυτό που με προβλημάτιζε πάντα ήταν αυτή η ειλικρίνεια των πολιτευτών να θέλουν  «να κατεβούν στις εκλογές» για να «ανεβούν στην εξουσία»!!!

Είναι λίγο οξύμωρο! Δεν συμφωνείτε; Συνήθως δεν ανεβαίνεις κάπου κατεβαίνοντας, αλλά ανεβαίνοντας. Κάνοντας δηλαδή μια ανορθωτική κίνηση ψυχής, μυαλού, δράσης, που είναι οι κλασικές δυνάμεις που βοηθούν το ανθρώπινο όν να δείξει μια ανωτερότητα.

Με λύπη όμως διαπιστώνω κι εγώ και πολλοί άλλοι συμπατριώτες, ότι αυτή η «καθοδική» κίνηση στην εκλογική διαδικασία, παραμένει δυστυχώς πάντα καθοδική, και αυτό συνάγεται από τα αποτελέσματα της διαχείρισης της εξουσίας, από αυτούς που «κατέβηκαν» και πάλεψαν να ανεβούν στην όποια θέση, να γαντζωθούν σε μια καρέκλα και μετά τους ξαναπαίρνει η  κατηφόρα της απραξίας, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί εξ αρχής δεν υπολόγισαν τις δυνάμεις τους, δεν μέτρησαν καλά το μπόϊ τους, δεν σκέφτηκαν ότι καλά τα κοστούμια και οι φωτογραφίες και η όποια εξουσία, αλλά αυτά δεν παράγουν από μόνα τους έργο και πρόοδο ή και ανάπτυξη σε έναν τόπο. Συνήθως έργο παράγει το μυαλό μαζί με κάποιες άλλες προϋποθέσεις, όπως η παιδεία, η γνώση, η εξειδίκευση, το όραμα, η εργατικότητα για τα κοινά, η αφιλοχρηματία, και η κίνηση προς τα πάνω και του προσώπου τους, αλλά και της κοινωνίας που διοικούν.

Όταν βλέπουμε για δεκαετίες τώρα τα ίδια φθαρμένα άτομα γαντζωμένα στην εξουσία και την παράταξη, να λιβανίζουν κάθε φορά και άλλο αρχηγό, να θέλουν να μας ξανακάτσουν στο σβέρκο μόνο και μόνο γιατί λύνουν έτσι το επαγγελματικό τους πρόβλημα, έ…. Είναι τραγικό!!! Αλλά βέβαια δεν φταίνε μόνο αυτοί ή αυτές, αλλά και εκείνοι που χωρίς πολιτική σκέψη τους ρίχνουν στη θάλασσα να κολυμπήσουν και με σωσίβιο τον δημοτικό κορβανά καταφέρνουν και επιπλέουν, αλλά δεν είναι μόνο αυτοί που επιπλέουν, υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη θάλασσα του βίου μας που επιπλέουν!!!

Κάποτε σε μια κουβέντα με ένα δήμαρχο και σε συζήτηση πάνω σε προτάσεις που του έγιναν, είχε την αφέλεια να απαντήσει, «και με ποιους να τα κάνω αυτά; Όλοι τους είναι τρία κλίκ πιο κάτω από μένα!!!». Ξεχνώντας φυσικά ότι αυτός τους επέλεξε ως συνεργάτες, μην υπολογίζοντας την ανικανότητά τους, αλλά τα ψηφαλάκια του χωριού τους!  Ένας παλιός δάσκαλος μας έλεγε ότι «στο μηδέν, όσα μηδενικά και να βάλεις από πίσω, πάντα μηδέν θα μένει», τονίζοντας ότι πρέπει να επιλέγονται μονάδες, που θα μπορούσαν πάντα να αποκτήσουν αξία, ανάλογα με τη θέληση τους και το μυαλό τους. Όταν βάζεις στη διοίκηση ανθρώπους μειωμένων γραμματικών γνώσεων, που αμφιβάλλω αν μπορούν να διαβάσουν τον ισολογισμό της επιχείρησης που διοικούν, ποιός θεωρείτε ότι έχει την ευθύνη; Δεν σας κάνει εντύπωση ότι και στη Βουλή έφτασαν να εκλέγονται άνθρωποι καθόλα γραφικοί και πλασιέ «πολιτικών» απόψεων με τραγική παρουσία; Δεν σας κάνει εντύπωση ότι ο έλληνας σήμερα ψηφίζει αρχηγό και δευτερευόντως ιδέες, αρχές και διακηρύξεις; Αλλά βέβαια η ανθρώπινη ποιότητα για να κριθεί και να εκτιμηθεί, απαιτούνται κάποιες άλλες προϋποθέσεις στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης ή στα παραταξιακά επιτελεία. Είναι κυριολεκτικά απελπιστική, για το μέλλον του τόπου,η στάθμη της ολιγόνοιας (ολίγος-νους), ο ανταγωνισμός σε επίπεδο λαϊκισμού, και η χυδαιότητα που ακυρώνει κάθε πολιτική αξιοπρέπεια.

Δεν αναρωτιέστε άραγε και σεις, γιατί τα νέα και μορφωμένα παιδιά δεν ασχολούνται με τα κοινά του τόπου τους; Γιατί δυστυχώς είναι ανεξίτηλες οι εικόνες της ευτέλειας που συνοδεύουν την πολιτική μας μνήμη εδώ και κάποια χρόνια και συνοδεύουν ακόμα την καθημερινότητά μας! Λυπούμαι για την, αληθινή δυστυχώς, διαπίστωση, που έκανε προχθές κάποιος γνωστός επιφυλλιδογράφος ότι «στην Ελλάδα είναι δυσβάσταχτο το φορτίο της ντροπής για το επίπεδο του βίου της χώρας, δεν πρόκειται για δυσαρέσκεια, αλλά για αναπηρία»!  Μακάρι να είναι λάθος η διαπίστωσή του!!! Αλλά δεν φαίνεται λάθος, αν κρίνουμε από τα καθ΄ ημάς!

Η όποια ελπίδα ανάταξης και ίασης, αν υπάρξει, θα προκύψει μέσα από την αναζήτηση αξιών, παιδείας και σοβαρών επιλογών προσώπων! Αλλιώς θα ξαναφάμε την ίδια ξαναζεσταμένη σούπα με κομμένο το αυγολέμονο!!!

Το ερώτημα επομένως του τίτλου παραμένει: Ποιός θα τολμήσει να ποντάρει στην αξιοκρατία;

Τρύφων Τσομπάνης

Αναπληρωτής Καθηγητής ΑΠΘ