Πάντα μετά τη γιορτή σε πιάνει μια μελαγχολία. Είναι γιατί τέλειωσε έτσι γρήγορα, άλλοτε πάλι γιατί πέρασες όμορφα και πότε θα ξανάρθουν, κι άλλοτε που κάνεις τον απολογισμό της γιορτής και αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι δεν πήγε καλά.

Πέρασε ένα γιορταστικό τριήμερο των εθνικών μας γιορτών. Η μελαγχολία στην πόλη μας είναι δεδομένη εδώ και χρόνια, καθώς βλέπεις την φτώχεια των εκδηλώσεων, λόγω έλλειψης χώρων πολιτισμού. Κάποτε είχαμε ένα ΜΠΙΛΛΕΙΟ, έστω με παλέτες και παραβάν αυτοσχέδια, κάποτε είχαμε μια αίθουσα τελετών του Γυμνασίου. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα να προσφέρεται για μια σοβαρή και αξιοπρεπή εκδήλωση.

27η Οκτωβρίου, στα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ μας: «τρεις κι ο κούκος» !!!

Καταργήθηκε ακόμα και η επιμνημόσυνη δέηση στο κενοτάφιο των νεκροταφείων όπου είναι γραμμένα όλα τα ονόματα των πεσόντων για την πατρίδα, και βέβαια του Δημάρχου Ιωάννη Παντίρη, που δολοφονήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1944.

Αγνοια; Αδιαφορία; Βαρεμάρα; Λησμοσύνη; Αγνωμοσύνη; Ή όλα μαζί;

28η Οκτωβρίου: Η αφροντισιά έκραζε από μακριά. Κάποτε φρόντιζαν οι αρμόδιοι να βάλουν και 3 παραστάτες στο χώρο της παρέλασης, να τοποθετήσουν στον δρόμο της παρέλασης σχοινιά για την οριοθέτηση του δρόμου, και να οργανωθεί μια σωστή διαδικασία κατάθεσης στεφάνων στο ηρώο. Αν δεν επέμενε το δεσπότης, δεν θα γινόταν ούτε τρισάγιο στη μνήμη των πεσόντων, που τα ονόματά τους είναι γραμμένα στην μαρμάρινη πλάκα του ηρώου. Το πρόγραμμα του Δήμου έμοιαζε με τηλεγράφημα λίγων λέξεων, για να μη χρεωθούν παραπάνω λέξεις. Αυτό που ενδιέφερε ίσως, ήταν μια περίοπτη θέση στην εξέδρα των «επισήμων» όπου συνωστίζονταν κάθε πικραμένος που διεκδικεί μια θέση στον «ήλιο» του Δήμου και της πολιτικής αρένας!

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι άνθρωποι είναι ξένοι προς την πόλη και την ιστορία της, αλλά μπορούσαν να ανοίξουν ένα αρχείο για να ενημερωθούν πώς γινόταν οι αντίστοιχες γιορτές στο Λαγκαδά. Το ονόματα στην μαρμάρινη πλάκα των πεσόντων στο Έπος του 1940, σβησμένα εδώ και καιρό!!! Η θέα του ηρώου σου φέρνει μελαγχολία, αφού ένας ολάκερος ΔΗΜΟΣ δεν κατάφερε να αντικαταστήσει τον αετό του μνημείου που κλάπηκε προς διετίας!!! Η τοποθέτηση ενός μικρού γύψινου περιστεριού στη θέση ενός αετού με άνοιγμα φτερών 1,80μ. περίπου, (έργο του φημισμένου Τήνιου γλύπτη Φιλιππότη), φέρνει και οργή και αγανάκτηση για το χάλι μας!!! (Φαντάζομαι πως και στην ιστορική πρωτεύουσα του Δήμου μας, τον Λαχανά, απ’ όπου κλάπηκαν όλες οι χάλκινες προτομές των ηρώων του έπους του 1912, δεν αντικαταστάθηκαν με γύψινα αγαλματάκια από καταστήματα λαϊκής τέχνης!).

Ο Δήμαρχος σε μια συνέντευξή του δήλωσε ότι: «δεν υπάρχει σάλιο για έργα». Δεν φαντάζομαι ότι προ του 1930 που έγινε το ηρώο, είχε ο Δήμος σάλιο, αλλά το χρέος ήταν επιτακτικό για την ιστορία της πόλης μας.

Το: «όπου κι στρέψω το βλέμμα μου, αυτός ο τόπος με πληγώνει» του Γιώργου Σεφέρη, στην πόλη μας έγινε πλέον καθημερινότητα και παράδοση.

Και του χρόνου καλύτερα Συν-Έλληνες!!!!!

(η φωτογραφία είναι περίπου του 1929 όταν εγκαταστάθηκε το μνημείο και άρχισε η διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου)