Με ρώτησε προχθές κάποιος φίλος καθώς βρεθήκαμε δίπλα - δίπλα  στο σουπερ - μάρκετ. «Γράφεις τόσα και τόσα για τον Δήμο, γιατί δεν κατεβαίνεις για Δήμαρχος;»

Η απάντηση ήρθε αυθόρμητη και καλά χωνεμένη από μένα, δηλαδή του λέω, την ώρα που οδεύω προς συνταξιοδότηση και το κράτος με θεωρεί ανίκανο προς εργασία, με ποια λογική θα πρέπει στα 70 και 75 να ταλαιπωρώ μια πόλη που θέλει τρέξιμο και φτερά στα πόδια για να την υπηρετήσεις. Ποτέ δεν ήταν στόχος μου μια καρέκλα πολιτική, το όνειρό μου ήταν το δασκαλίκι και το πανεπιστήμιο. Αυτό το εκπλήρωσα, όμως δεν παύω να ζω στην πόλη μας, να την αγαπώ, να την ονειρεύομαι, να τη φαντάζομαι να προοδεύει και να αναπτύσσεται και βέβαια να κάνω προτάσεις  και συμβουλευτικά να βοηθώ όσο μπορώ.

Δεν νομίζω να μπορεί να με διαψεύσει κανένας από τους τρεις τελευταίους Δημάρχους, ότι από την πρώτη ημέρα που ανέλαβαν την εξουσία να μη τους έστειλα είτε ως πρόεδρος του «Πολιτιστικού Οργανισμού Μυγδονία» είτε και προσωπικά, να κοινοποίησα σκέψεις και προτάσεις για το μέλλον και τις ανάγκες του Δήμου, από την ματιά ενός απλού Δημότη. Σκέψεις και προτάσεις από απλές και εύκολες, μέχρι και δύσκολες απαιτήσεις. Τι έγινε; Ελάχιστα ελήφθησαν υπ’ όψιν ο δε κάδος κάτω από το γραφείο των δημάρχων φιλοξένησε τις προτάσεις μου. Αυτό που με παραξενεύει είναι ότι όλοι οι μεγάλοι οργανισμοί, ακόμα και τα σοβαρά πολιτικά γραφεία υπουργών και πρωθυπουργών αναζητούν συμβούλους στα πανεπιστήμια για να δέχονται προτάσεις και συμβουλές, εδώ παρέχεις ιδέες και προτάσεις δωρεάν και τις απαξιώνουν άμεσα. Αυτοί ξέρουν!!!

Και δεν είμαι μόνο εγώ που προτείνω, υπάρχουν και άλλοι φίλοι με ιδέες και θέσεις που θα βοηθούσαν έναν Δήμο να βρει τον βηματισμό του στον 21ο αιώνα, αλλά κανένας δεν τους αναζητά ούτε καταδέχεται να τους ακούσει. Πριν από χρόνια ήρθε επίσκεψη στην πόλη μας γνωστός φίλος Λαγκαδιανός που διαπρέπει στην Αμερική ως καθηγητής σε θέματα διαδικτύου, και πρότεινα τον τότε Δήμαρχο να τον καλέσει για ένα καφέ και να δει πώς μπορεί να βοηθήσει τον τόπο μας, αφού είχε εκφράσει ενδιαφέρον να βοηθήσει. Ε…. εκείνος ο καφές  είχε μάλλον… κόκκαλα…. και δεν τον κέρασε ποτέ, την στιγμή που εν λόγω πανεπιστημιακός δάσκαλος της Αμερικής έκανε προγράμματα για άλλους Δήμους της χώρας!!!!

Αναμφίβολα ο κάθε πολιτευτής μέχρι να εκλεγεί παρακαλάει για μια ψήφο και φιλά και κάτι  ποδιές, όχι και τόσο καθαρές. Αμα όμως ανεβεί στην καρέκλα, θεωρεί τον εαυτό του εκλεκτό του θεού και ειδήμονα σε όλα τα θέματα!! Και εκεί ξεκινά η μαύρη σελίδα για τον τόπο. Ο μεγάλος Λέων Τολστόι έλεγε: «Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος είναι ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρονομαστής διογκώνεται προς το άπειρο και φουσκώνει, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν». Κι από ένα μηδέν, φυσικά, το έργο θα είναι μηδενικό. Δεν κατηγορώ κανέναν γι’ αυτά που πιστεύει για τον εαυτό του, αλλά δεν αφορούν το τόπο μας οι φαντασιώσεις του κάθε πολιτευτή.
Κάποτε παρουσία του αειμνήστου μητροπολίτη Ιωάννη ρώτησα κάποιον δήμαρχο γιατί δεν προχωρεί κάποιο έργο που συζητούσαμε, και η απάντησή του με ξάφνιασε: «Με ποιόν να τα κάνω; Όλοι είναι πέντε κλικ πιο κάτω από μένα»!!! Δεν ξέρω βέβαια πού πίστευε ότι ήταν το δικό του «κλικ»!

Όσοι μπορείτε λοιπόν, γράψτε, προτείνετε, υποδείξετε, ίσως και κάτι να βγει στο τέλος. Κάποιος να μας ακούσει.

Όταν έγραψα ένα βιβλίο το έστειλα σε γνωστό και καταξιωμένο λογοτέχνη για να μου πει τη γνώμη του και μου απάντησε: «Γράφε και μη σκοτίζεσαι κι αν δεν σε διαβάζει κανείς. Αναστεναγμός είναι το γράψιμο. Aμα αναστενάζεις, σκοτίζεσαι πόσοι σ’ ακούνε;»

Βγάζουμε λοιπόν το αναστεναγμό μας και ας μην το ακούσει κανείς!!! Τουλάχιστον το διαδίκτυο, που είναι πιο ευαίσθητο, θα διασώσει τον αναστεναγμό μας και μακάρι η πόλη μας να μη γίνει η «Πόλη των αναστεναγμών»!!!

Τρύφων Τσομπάνης