Είναι αλήθεια ότι ένα τραγούδι, (γραμμένο μάλιστα από έναν συνδημότη μας στιχουργό, τον Γιάννη Γεωργακόπουλο), μπορεί να σου δώσει μια ανάσα δροσιάς και να φωνάξεις μαζί με τον τραγουδιστή και τον ποιητή για το ποθούμενο της ζωής σου: «Και τι ζητάω, τι ζητάω, μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω…»! 

Ναι, αυτός ο παράδεισος που είναι τελικά στόχος ζωής και για πιστούς και για απίστους, πάντα θα είναι ένα όνειρο και  πόθος βαθύς. Όταν ο Θεός έκαμε τον κόσμο, μας τοποθέτησε μέσα σε έναν παράδεισο, όχι αυτόν που φανταζόμαστε σαν ένα μεγάλο περιβόλι με μήλα και άνθη, αλλά σε μια πατρίδα που είχε όλα τα χαρακτηριστικά του παραδείσου, είτε ήταν χωριό, είτε πόλη, είτε πέντε σπίτια πάνω στο βουνό. Και μας έδωσε εντολή αυτόν τον δικό μας παράδεισο να φυλάγουμε και να τον προστατεύουμε όσο μπορούμε.

Κι εμείς τι κάναμε; Πέρασαν χρόνια, αιώνες και καιροί, και τον παράδεισό μας τον κάναμε κόλαση, και δεν εννοώ την κόλαση μετα καζάνια που βράζουν για τους κολασμένους όπως τα μάθαμε. Κόλαση είναι το μαρτύριο να μην αγαπάει κανείς, ούτε τον τόπο του, ούτε τη φύση και το περιβάλλον, ούτε τον συνάνθρωπο, κατ΄επέκτασιν ούτε και τον εαυτό του! Και συνηθίζει να ζει την κόλασή του σαν μια καθημερινότητα την οποία την αποδέχεται σαν κάτι φυσιολογικό.

Και ξαφνικά έρχεται ένα τραγούδι και σου υπενθυμίζει τον σκοπό σου, δηλαδή να ξανακάνεις την κόλασή σου παράδεισο, αγαπώντας τον τόπο και τους ανθρώπους του. Γίνεται;  Και βέβαια γίνεται!!! Αρκεί να θέλουμε πραγματικά να το κάνουμε.

Κι αυτό βέβαια μπορεί να γίνει, με την επιλογή στην εξουσία του Δήμου ανθρώπων, που έχουν άδολη αγάπη για τον τόπο και μόνο για τον τόπο, αφήνοντας στην άκρη συμφέροντα, δεύτερες σκέψεις, βολέματα, πλουτισμό, και άλλες διεξόδους ατομικές & συμφεροντολογικές. ’λλωστε αυτός που αγαπά, δεν γίνεται αφέντης αλλά υπηρέτης του λαού και του τόπου του.

Η περιοχή μας ήταν παράδεισος, έτσι όπως μας δόθηκε, κι οι πατέρες μας ζούσαν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, παρά τις δυσκολίες της ιστορίας. Ας βρούμε τρόπους να ξαναποκτήσουμε τον «απολεσθέντα παράδεισο» κι ας βάλουμε την αγάπη για τον τόπο πρώτα απ΄ όλα κι από όλους. Και βέβαια ας αναθέσουμε το έργο αυτό σε αυτούς που ξέρουν να χτίζουν την ιστορία, σε αυτούς που φρόντισαν να αποκτήσουν γνώση των πραγμάτων, σε αυτούς που δεν έπαψαν να νοσταλγούν τον παράδεισο, σε αυτούς που έμαθαν να είναι στο ΕΜΕΙΣ και όχι στο ΕΓΩ!

Και το εμείς, δεν σημαίνει ότι επιλέγουμε αυτούς που είναι απλά συγγενείς ή φίλοι, αλλά αυτούς που μπορούν να μοιραστούν την αγάπη τους, τις ιδέες τους, την επιστημοσύνη τους, την εμπειρία τους, τα σχέδια τους!!! Και βέβαια αφήνουμε στην άκρη αυτούς που πλήγωσαν την ιστορία μας, που έξυσαν τις πληγές μας και τις άφησαν αγιάτρευτες, αυτούς που ακύρωσαν την ανάπτυξη και την προοπτική της προόδου στον τόπο μας. Τόσο απλά και ξεκάθαρα είναι τα πράγματα. Απλά χρειάζεται μυαλό και σκέψη!!!

Τρύφων Τσομπάνης