Χίλια ταπεινά συγνώμη… Και από το ρολόι, την σφραγίδα, το ταμπόν, το στυπόχαρτο, τα ντοσιέ και από τον αυστηρό κόμπο της γραβάτας βεβαίως, βεβαίως…

Από χθες το απόγευμα πετούσα στα ουράνια. Τέτοια δόξα και τιμή ούτε στα πιο γλυκά μου όνειρα. Πέντε φορές το όνομά μου σε μια και μόνο επιστολή δημοσιευμένη στο διαδίκτυο, τρεις φορές η προσφώνηση φίλε Δημήτρη! ή αγαπητέ φίλε!!! Και μάλιστα από ποιόν; Τον καταξιωμένο Πανεπιστημιακό Δάσκαλο, τον Τρύφωνα τον Τσομπάνη. Αυτό όμως που με εξουθένωσε κυριολεκτικά ήταν το Κύριε με κεφαλαίο το “Κ”. Ένιωσα ξαφνικά ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ, έπεσα στα γόνατα από την συγκίνηση, ζήτησα με τρεμάμενη από την συγκίνηση φωνή να μου βρουν μεταξωτές πυζάμες και ρόμπα, απαραιτήτως ρόμπα (την είχαμε φυλάξει από το 1980, δώρο του πεθερού όταν παντρεύτηκα), χωρίς να δώσω σημασία στη σύζυγο που στράφηκε προς το εικονοστάσι και σταυροκοπήθηκε. Δεν βγήκα από το σπίτι μου όλο το βράδυ, γιατί δεν ήθελα να μοιραστώ την χαρά μου με κανένα. Σήμερα το πρωί ξύπνησα άλλος άνθρωπος, αρνήθηκα τον συνηθισμένο πρωινό βαρύγλυκο και αφού πρώτα φρεσκαρίστηκα, ξυρίστηκα και ντύθηκα κανονικά προσθέτοντας και ζελέ στο μαλλί) κάθισα στο τραπέζι και ζήτησα να σερβιριστώ πλήρες πρωινό με τη συνοδεία φρεσκοστημένου χυμού φρούτων “και καθαρή πετσέτα για το γόνατο”  πρόσθεσα, βλέποντας την σύζυγο να στρέφει απορημένα και πάλι το βλέμμα στο εικονοστάσι.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να σου τηλεφωνήσω για ένα ευχαριστώ, σχεδόν σχημάτισα τον αριθμό σου, αλλά ξαφνικά θυμήθηκα αυτά που έγραψες αναφερόμενος σε προηγούμενες τηλεφωνικές μας συνομιλίες «ΘΕΛΕΤΕ ΤΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ;», σχεδόν πανικοβλήθηκα, όχι γιατί θα σού έλεγα κάτι το επιλήψιμο, αλλά γιατί δεν ήθελα να καταγραφεί η φωνή μου έτσι «αγουροξυπνημένη» και φαντάστηκα επίσης, πως ίσως ξεχνούσες και πάλι να μου ανακοινώσεις πως η συνομιλία μας καταγράφεται.

Δυστυχώς όμως, οι όμορφες καταστάσεις στον κόσμο που ζούμε δεν διαρκούν πολύ. Μπαίνοντας με το αυτοκίνητο στην κεντρική πλατεία, πετάγεται ξαφνικά μπροστά μου κάποιος φίλος, κραδαίνοντας κάποια χαρτιά, φωνασκώντας και κουνώντας χέρια και πόδια. Φρενάρισα απότομα και έστρεψα τρομαγμένος το βλέμμα πίσω μου, μήπως “πάτησα” κανέναν άνθρωπο χωρίς να το αντιληφθώ. Ευτυχώς δηλαδή που ήμουν με αυτοκίνητο και όχι με κανένα ποδήλατο, γιατί έτσι που πετάχτηκε ο φίλος –χειρότερα από άλογο– σίγουρα θα χρειαζόταν “μαντάρισμα”…

“Όχι”  με διαβεβαίωσε, “δεν πάτησες κανένα, αλλά τι έκανες; Τι είναι αυτά που έγραψες; Με ποιον τόλμησες να τα βάλεις; Ξέρεις τι σε περιμένει από δω και πέρα;”. Μα δεν τα έβαλα με κάποιον, ψέλλισα, απλώς με αφορμή ένα δημοσίευμα έγραψα ένα κριτικό σχόλιο, χωρίς ονόματα και διευθύνσεις, αναφερόμενος σε μια ομάδα συμπολιτών μας. Υπογράφοντάς το έτσι απλά με το ονοματεπώνυμό μου, ως απλός Δημότης, χωρίς τίτλους και “οφίτσια” που δεν τους έχω άλλωστε.

Και το έγραψα στο σπίτι ε, πρόσθεσα σταυρώνοντας και φιλώντας τους δείκτες των χεριών μου για να τον πείσω. Φαντάστηκα πως ένα κείμενο που γίνεται δημοσίευμα, επιδέχεται και κριτικής. “Κακώς φαντάστηκες” μου λέει, ”από σήμερα να ξέρεις απέκτησες έναν σημαντικό εχθρό που στο εξής θα σε κρίνει, θα σε κατακρίνει, θα σε κατηγορεί, θα σε μηνύει και θα σου υποβάλει αγωγές με την παραμικρή αφορμή”. Έλα μωρέ, του απαντώ χαμογελώντας, είσαι υπερβολικός.  Και ποια είναι η ασημαντότητά μου και μάλιστα «τραγικά απούσα από κάθε έκφραση πολιτισμού σε αυτή την πόλη» με την οποία θα ασχοληθεί ένας Πανεπιστημιακός δάσκαλος με τόσες περγαμηνές, μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές, 10ετές συγγραφικό έργο και μάλιστα “εργάτης” και “χαμάλης” ταυτόχρονα, που κουβαλά με άλλους 5-10 ανθρώπους την πολιτιστική κληρονομιά αυτού του τόπου; “Έτσι ε;” μου αποκρίνεται ο φίλος, “άνοιξε τότε τα μάτια σου να ξεστραβωθείς και κοίτα!” Τότε ήταν που συγκλονίστηκα, όταν αράδιασε πάνω στο τραπεζάκι της καφετέριας επιστολές χειρόγραφες και έντυπες αλλά με υπογραφή, επίσημες απαντήσεις από θεσμικά όργανα κλπ. Τις ξεφύλλισα ρίχνοντας μια πρόχειρη ματιά. Μου στάθηκε στο λαιμό ο καπουτσίνο (ε, ναι αγαπητέ φίλε, αφού έγραψες πως ανέβηκα στην επιφάνεια και επιπλέω κι εγώ, είπα να αλλάξω τις “bus class” συνήθειες του νες με γάλα και του βαρύγλυκου). Πώς να περιγράψω τα συναισθήματα! “Πάνιασα”, έχασα το χρώμα μου, διαστάλθηκαν οι κόρες των ματιών μου κι άρχισα να ξεροκαταπίνω από τον πανικό. Σε κάποιες αράδες μάλιστα, ένιωσα πως άκουσα φωνές, σεβάσμιες φωνές από το ...υπερπέραν!

Αν και δεν διακρίνομαι για την σεμνοτυφία μου, πιστέψτε με “ερυθρίασα” με τόσους χαρακτηρισμούς “ανίερους” στην κυριολεξία, αλλά αρνούμαι να σχολιάσω οτιδήποτε σταματώ εδώ, επειδή φοβάμαι πως η λογική μου αλλά και η ταπεινότητά μου, δεν θα το επιτρέψουν… Το παιχνίδι και οι “παίκτες” είναι πολύ μεγάλοι για μένα…. 

Αποχωρώ από το συγκεκριμένο ζήτημα, κάνοντας προς κάθε κατεύθυνση δήλωση πως δεν ασπάζομαι προσωπικά το περιεχόμενο των όσων πρόλαβα να διαβάσω, δεν έχω άποψη εάν όλα αυτά τα έγγραφα είναι γνήσια ή πλαστά, (οι υπογραφές είναι ευανάγνωστες όμως. Κάτι υπογραφές τεράστιες, σαν Βυζαντινές σημαίες) και μετανοώ, ΜΕΤΑΝΟΩ έτοιμος να υποστώ ΚΑΝΟΝΕΣ. 

Και για να κλείνω πριν αρχίσω να κουράζω, αγαπητέ μου φίλε Τρύφωνα ΤΣΟΜΠΑΝΗ, σου ζητώ συγνώμη που τόλμησα να γράψω κάτι που δεν σου άρεσε, που δεν το εγκρίνεις. Έχεις απόλυτο δίκιο για όλους τους χαρακτηρισμούς που μου απέδωσες στην απάντησή σου.  Ναι, «σκιαμαχώ με ανύπαρκτους ανεμόμυλους» και μάλιστα αγόρασα πρωί πρωί το σχετικό βιβλίο του Θερβάντες για να ξαναθυμηθώ τι ακριβώς κάνω. Ναι συμφωνώ, είμαι άτομο που κακώς με θεωρήσατε «σοβαρό συνομιλητή» και «αυτογελοιοποιούμαι με εξυπνασκισμούς». Ναι «επιτίθεμαι με «ψευδολογίες», είμαι και «συκοφάντης» αν το θέλεις πολύ, ό,τι πεις εσύ δεν έχω καμία αντίρρηση, αρκεί να με συγχωρήσεις. Κάνω έκκληση και προσευχή στον ’γιο Τρύφωνα που είναι και προστάτης των “Μπαξεβάνηδων” του Λαγκαδά, να σου δώσει την δύναμη να με συγχωρήσεις. Κάνε μια προσπάθεια σε παρακαλώ, έστω ως ανάμνηση της εποχής που ήμασταν συμμαθητές και μάλιστα στο ίδιο θρανίο.  Ηχογράφησέ με όσες φορές θέλεις όταν σου τηλεφωνώ, δεν με πειράζει, το μόνο που με πείραξε ήταν που με αποκάλεσες Ηρακλιδέα. Δεν θα μπορώ να πάω στην Τούμπα , είμαι ΠΑΟΚ βρε Τρύφωνα ανακάλεσέ το εάν μπορείς.. Εάν μου κάνεις αυτή την χάρη, θα πάρω και ποδήλατο με καλαθάκι ή χωρίς, σε ό,τι χρώμα θέλεις τέρμα το αυτοκίνητο. Μόνο άλογο δεν παίρνω γιατί ξέρω ότι σε ενοχλούν οι “καβαλίνες”. Και αν προστάξεις εσύ ως καθηγητής, «Κάτω τα μολύβια», κάτω τα μολύβια και εγώ και τα σβηστήρια και τα ξυστήρια και ό,τι μου πεις από και δω και στο εξής…


Υ.Γ. Εκείνος όμως ο υπαινιγμός για Αντιπρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων; Όσο κι αν προσπάθησα δεν το κατάφερα να συσχετίσω κάτι με την προσωπική ή την επαγγελματική μου ζωή. Ξέρεις πολύ καλά πως όταν τελειώσαμε το Γυμνάσιο ΣΤ.ΠΑΤΤΑΚΟΣ δεν υπήρχε, αν εννοείς αυτόν. Από την άλλη πάλι, την εποχή που κατετάγην στην Ε.Χ. (Μάιος 1975) δεν δίναμε εξετάσεις εισαγωγής οι απόφοιτοι Γυμνασίου. Οι πρώτες τοποθετήσεις μου σε υπηρεσίες ήταν το Μεσολόγγι , η Ρόδος μετά, η Μυτιλήνη στην συνέχεια, Αθήνα, Λήμνος κλπ.  Δεν μπορώ να συσχετίσω κάποια βοήθεια από κάποιον πολιτικό και μάλιστα Αντιπρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων. Τώρα πάλι να πω το γνωστό «λαγός τη φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του», αλλά όχι, «θου κύριε, φυλακή τω στόματι μου».