Του Δημήτρη Χορόσκελη

Το ότι ο άνθρωπος είναι ένα παρανοϊκό ον, είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων. Το εκπληκτικό είναι ότι πάντα διαπιστώνουμε ότι είναι πολύ πιο παρανοϊκό από όσο νομίζουμε, ότι αυτή η παράνοια ουσιαστικά δεν έχει τέλος!… Τα παραδείγματα αφθονούν, κυρίως από τον οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικό χώρο…

Οι οπαδοί της δαρβινικής νεοφιλελεύθερης κοινωνίας διακηρύσσουν απροκάλυπτα τον νόμο της ζούγκλας: ο καθένας παίρνει αυτό που πραγματικά του αξίζει, τα άτομα έχουν την αποκλειστική ευθύνη για τη ζωή τους, το Κράτος δεν είναι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, κλπ. Το αποτέλεσμα είναι να μην τους απασχολεί π.χ. το γεγονός ότι από τη στιγμή που ένα αυξανόμενο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού δεν διαθέτει πλέον τα στοιχειώδη μέσα της επιβίωσης και δεν μπορεί να αγοράζει τα διάφορα προϊόντα που αυτοί παράγουν - και από τα οποία προέρχεται συνήθως ο τεράστιος πλούτος τους – σύντομα η κρίση θα φτάσει μοιραία και σε αυτούς. Από την άλλη, η λύση της συνεχούς (και συνήθως άναρχης) οικονομικής ανάπτυξης που έχουν κατά νου, εξαντλεί τους φυσικούς πόρους του πλανήτη και καταστρέφει το περιβάλλον. Και το βασικότερο: πώς μπορούν να νοιώθουν ευτυχισμένοι επειδή έχουν πολλά σπίτια, πολλά και ακριβά αυτοκίνητα, πολλά υλικά αγαθά, που τους είναι ουσιαστικά άχρηστα, όταν βλέπουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό των συνανθρώπων τους ζει μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση;!

Από την αντίπαλη πλευρά έχουμε αντίθετης φύσεως αντιφάσεις. Οι αριστερο-προοδευτικοί υλιστές δέχονται μεν τον δαρβινικό νόμο της επιβίωσης του ισχυρότερου, που επικρατεί ση Φύση, αλλά τον απορρίπτουν στην περίπτωση του ανθρώπου, αποκαλώντας κάθε πράξη, ενέργεια, κλπ., που στρέφεται κατά των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων κι ατόμων «κοινωνικό δαρβινισμό», υπονοώντας ότι ο άνθρωπος μπορεί να εξαιρεθεί από τους φυσικούς νόμους. Κανένας μη-έχων πολίτης, κανένας λαθρομετανάστης, κανένα αφρικανάκι, κανένα ασιατάκι δεν πρέπει να πεθάνει πρόωρα από πείνα, από ασθένεια, πρέπει να επιβιώσει για να πεθάνει «στην ώρα» του «από φυσιολογικό θάνατο»! (Τώρα, το πώς ακριβώς μπορούν να οριστούν αυτές οι δύο έννοιες, είναι κάτι που σηκώνει πολύ συζήτηση! Ο θάνατος ενός νέου από καρκίνο είναι «φυσιολογικός»; Ο θάνατος ενός άλλου, νεώτερου, σε δυστύχημα είναι «στην ώρα του»;). Και ποια είναι η εναλλακτική λύση που προτείνουν, σε πολλά κοινωνικά δεινά και προβλήματα; Αυτοί, που κατά τα άλλα, απορρίπτουν ασυζητητί τη θρησκεία, κρατούν ωστόσο τη χριστιανική ηθική και απαιτούν με θράσος: «Να πληρώσουν οι πλούσιοι»! Το πόσο δίκαιο είναι να ζητούν να πληρώσουν οι έχοντες για πιθανές ανεπάρκειες και κακούς χειρισμούς των μη-εχόντων, κι αυτό σηκώνει μεγάλη συζήτηση! Αν υποθέσουμε ότι αυτοί που απέτυχαν, απέτυχαν λόγω προσωπικής ευθύνης, ατυχιών, κλπ., τότε για ποιο λόγο υποχρεούνται να πληρώσουν για την αποτυχία τους οι πετυχημένοι;! Επίσης, το επιχείρημα «εμείς στερούμαστε τα βασικά, ενώ εκείνοι τρώνε χαβιάρι και πίνουν σαμπάνια», δεν ευσταθεί, διότι για τον πλούσιο το χαβιάρι και η σαμπάνια μπορεί να είναι εξ ίσου απαραίτητα όπως για άλλους το γάλα και το ψωμί!

Ένα άλλο σχιζοφρενικό παράδοξο είναι εκείνο της «πολιτικής ορθότητας». Ενώ υποτίθεται ότι ζούμε ακόμη σε μια καπιταλιστική κοινωνία όπου κυριαρχεί η αστική τάξη και η συντηρητική ηθική της, ωστόσο βλέπουμε κάποιες «νησίδες σοσιαλισμού/προοδευτισμού» που επιβάλλονται από ορισμένες δυναμικές μειονότητες. Σε πολλές καπιταλιστικές χώρες υπάρχουν μειοψηφίες εργαζομένων με ζηλευτά προνόμια. Σε ολοένα και περισσότερες χώρες επιτρέπεται πλέον ο γάμος ομοφυλοφίλων και η υιοθεσία παιδιών, ένα έντονο φλερτ μπορεί να καταλήξει σε δικαστική καταδίκη του θερμόαιμου αρσενικού για «σεξουαλική παρενόχληση», εξ ίσου σοβαρή κατάληξη μπορεί να έχουν και αστεία με αντικείμενο ξανθιές, ομοφυλόφιλους, αλλόφυλους ή αλλόθρησκους, διώκεται η αποκάλυψη ενοχλητικών ιστορικών αληθειών (π.χ. το δουλεμπόριο των Αράβων) ως ένδειξη ρατσισμού, κλπ., κλπ. Έτσι, από την δικτατορία επί των μειονοτήτων, καταλήξαμε σε μια δικτατορία των μειονοτήτων όπου, εξ αιτίας του γεγονότος ότι ένα τμήμα του πληθυσμού είναι μειοψηφικό και ήταν επί μακρόν καταπιεσμένο, τώρα μπορεί να απαιτήσει και να πετύχει οποιαδήποτε τρέλα του περνάει από το κεφάλι! Κι εδώ έχουμε να κάνουμε επίσης με το γνωστό χριστιανικό σκεπτικό, «και οι έσχατοι έσονται πρώτοι»!

Από την άλλη, οι ίδιοι οι αυτόκλητοι «επίγειοι αντιπρόσωπο του Θεού», οι ανώτεροι κληρικοί του θεσμού της Εκκλησίας, ενώ θεωρητικά υπερασπίζονται τις πνευματικές αξίες, την καλλιέργεια και τη σωτηρία της ψυχής, την καταδίκη του υλισμού, κλπ., στην καθημερινή τους ζωή ζουν ζωές βυθισμένες στον χειρότερο και πλέον σκανδαλώδη  υλισμό.

Με δυο λόγια, όποιος νομίζει ότι μπορεί να βάλει ετικέτες στο ανθρωποσύστημα στο οποίο ζούμε, είναι βαθιά νυχτωμένος! Έχουμε καπιταλισμό με νησίδες σοσιαλισμού, έχουμε συντηρητική αστική ηθική με «παρακμιακές» εξαιρέσεις, έχουμε επιλεκτική απαγόρευση ρατσισμού της πλειοψηφίας κατά των μειονοτήτων αλλά όχι και των μειονοτήτων κατά της πλειοψηφίας, έχουμε εκκλησιαστική διακήρυξη πνευματικών αξιών εν μέσω προκλητικού πλούτου και χλιδής, έχουμε, έχουμε,… και τι δεν έχουμε! Όλα υπάρχουν στον ανθρώπινο ζωολογικό κήπο, και κυρίως τρέλα,… πολλή τρέλα!!!