Χρονογράφημα : του Τρύφωνα Τσομπάνη

2019 ευχές  χωρίς αγωνίες...

Αναμφίβολα το μόνο παρήγορο και ευχάριστο σήμερα είναι οι ευχές για χρόνια πολλά και ευτυχισμένα, για υγεία και προκοπή. Αλλά αν πάρουμε μια -μια τις ευχές θα δούμε ότι τίποτα τελικά δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Ο χρόνος είναι στα χέρια του Θεού, η υγεία επίσης και η προκοπή η μεν δική μας είναι στα χέρια μας, της δε πατρίδας στα χέρια αυτών που τάχθηκαν να την υπηρετήσουν.

Αλλά μήπως τις ίδιες ευχές δεν κάναμε και πριν από 10-15 χρόνια;  Μένει λοιπόν ένα ευχαριστώ στο θεό για τα χρόνια και την υγειά μας και δυστυχώς τίποτα άλλο, γιατί την προκοπή δεν την είδαμε σε κανένα επίπεδο. Όσο κι αν αγωνιστήκαμε για την προσωπική μας προκοπή, αυτή είχε πάντα να αντιμετωπίσει το φρένο του κράτους και με δυσκολία πορευτήκαμε όλοι. Όσο για τον τόπο; Αστα να πάνε!!! Απ΄το κακό στο χειρότερο. Τα χειρότερα 15 χρόνια της ιστορίας του βίωσε ο τόπος τώρα τελευταία, με ευθύνη όλων όσων διοίκησαν και όλων ημών που έδωσαν την δυνατότητα στους ανίκανους να διοικήσουν!!! Ας μη ξεχνάμε τις ευθύνες, όλοι λίγο ως πολύ βαρυνόμαστε με την «ηθική αυτουργία». Θα μου πείτε δεν ξέραμε! Ναι αλλά και δεν μάθαμε, κι όταν μάθαμε παίξαμε την τύχη του τόπου στα ζάρια!  Μείναμε κολλημένοι στις απόψεις και στα κομματικά μετερίζια του 1980, των πράσινων, κόκκινων και γαλάζιων καφενείων, δηλαδή το εθνικό ή τοπικό συμφέρον να ταυτίζεται με το ατομικό και άμα εγώ είμαι καλά και βολεμένος, υποθέτω ότι και η πατρίδα μου θα ευημερεί, κι αν δεν ευημερεί σκασίλα μου. «Αν έχω τη στήριξη του κόμματος», μου έλεγε κάποιος υποτιθέμενος παράγοντας, «και το σακάκι μου να βάλω μπροστά θα βγει δήμαρχος»!!! Τέτοιο μεγάλο  όραμα για τον τόπο!!! Όμως αυτό είναι αυταπάτη!!! Η ιστορία διδάσκει ανά τους αιώνες ότι όταν η πατρίδα είναι καλά, τότε και ο λαός ευημερεί.

Δυστυχώς όμως η πατρίδα έχασε το τρένο της ευημερίας εδώ και χρόνια. Όταν ο διπλανός μου δυστυχεί, εγώ δεν ευημερώ. Τα πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής σκηνής είτε από τα Ζάππεια, είτε από τα Καστελόριζα, είτε από τις Πρέσπες, είτε από τις Ιθάκες, απεδείχθησαν ανεπαρκή και κακοί διαχειριστές της εξουσίας, ούτε καν σωστοί επαγγελματίες! Ανήμποροι να αναμετρηθούν με την ιστορία, γιατί την αγνοούσαν τραγικά και γιατί δεν διδάχτηκαν τίποτα από λάθη και εμπειρίες. Ο λόγος τους κούφιος και νεκρός, τον ξεστόμιζαν χωρίς να καταλαβαίνουν το βάρος των λέξεων. Ο Ελύτης λέει ότι στην ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό «ο λόγος είναι πράξη». Τόση βαρύτητα έχει! Αλλά ποιος να ακούσει έναν ποιητή; Στην βουλή μας ακούστηκε κάποτε ότι: «οι ποιητές είναι λαπάδες»! Σε μας παρέμειναν λόγια του αέρα ανήμπορα να μετασχηματιστούν σε έργα και πράξεις.

Αναρωτιόμαστε όλοι γιατί οι νέοι φεύγουν από τα χωριά μας και εγκαταλείπουν ακόμα και τη χώρα. Είναι απλό. Γιατί σιχάθηκαν την αναξιοκρατία και τον τσαρλατανισμό, γιατί αισθάνονται ντροπή να αναζητούν «μπάρμπα στη Κορώνη» για να βρουν δουλειά έχοντας δύο πτυχία και 2 ντοκτορά, γιατί βαρέθηκαν να σπουδάζουν για να δουλέψουν με δίμηνα ή οκτάμηνα στον Δήμο και να πληρώνονται όταν θυμηθεί ο δήμαρχος! Γιατί δεν περίμεναν ένα τέτοιο μέλλον, που ετοιμάστηκε από μας, τους γονείς τους και τους «ηγέτες μας», και δεν περίμεναν να τους τσακίσουμε τις φιλοδοξίες και τα όνειρα, γιατί τραγούδησαν κάποτε στις συναυλίες το: «είναι άλλο να πεθαίνεις για την Ελλάδα, κι άλλο η Ελλάδα να σε πεθαίνει», και το τραγουδούσαν με πάθος και φλόγα στα μάτια, όπως και εμείς ίσως, χωρίς να υποπτευόμαστε τι μας περιμένει!!!

Απελπισία; ΟΧΙ !!! Υπάρχει ελπίδα; ΝΑΙ !!! Τι πρέπει να γίνει;

Να ανασκουμπωθούμε και να στήσουμε τείχος απέναντι στον κομματικό τσαρλατανισμό και τον τυχοδιωκτισμό. Στο χωριό μας, στην πόλη, στην επαρχία μας. Οι κομματικές διχαστικές λογικές που επικράτησαν μετά την απελευθέρωση του 21, έβαλαν τροχοπέδη στην ευημερία σκοτώνοντας ακόμα και τον Καποδίστρια, οι δε κομματικές διχαστικές λογικές μετά το έπος του ’40 έφεραν ένα εμφύλιο και μια καταστροφή που ακόμα πληρώνουμε.

Όμως υπάρχουν ακόμα υγιείς δυνάμεις, νέοι άνθρωποι με ελπίδα, με όραμα, με σπουδές, με κατάρτιση, με μεράκι, με αγάπη που δεν έσβησε ακόμα για τον τόπο, με προσωπικότητα, με χαρίσματα, με διακρίσεις, με ευαισθησίες, με αξιοπρέπεια, με σεβασμό στον πολίτη και στον δημόσιο κορβανά. Ας τους αναδείξουμε και ας τους δώσουμε την ευκαιρία και καινοτομήσουν και να πάνε μπροστά. Δεν μιλώ μόνο γι αυτούς που διαθέτουν πτυχία και μάστερς, αλλά και για τα νέα παιδιά που έπιασαν τον ταύρο από τα κέρατα και τον δάμασαν και διακρίθηκαν ως σωστοί επαγγελματίες, στο χωράφι και στο μαγαζί τους, χωρίς κομματικά εφαλτήρια, χωρίς κλεμμένες επιδοτήσεις, αγωνιζόμενοι νόμιμα, δίκαια και παλικαρίσια.

Αυτούς θέλει ο αιώνας μας και η πόλη, και όχι τις γραφικότητες που μας διοίκησαν χρόνια τώρα για ίδιον όφελος, για επαγγελματική εξασφάλιση και κομματική εξέλιξη, που άλλαζαν παρατάξεις σαν τα πουκάμισα χωρίς καν να προσέχουν το χρώμα που τους έδινε υπόσταση και πρόσωπο.

Συγχωρέστε με που τα λέω τόσο άκομψα, αλλά άκομψα μας διοίκησαν και άκομψα μας πρόδωσαν, χωρίς καν να κρατούν τα προσχήματα.

Καλή και ελπιδοφόρα χρονιά σε όλες και όλους!!!