Ο Λαγκαδάς της ανάπτυξης, ...κάποτε!!!
από τον Τρύφωνα Τσομπάνη

Όσοι διαβήκαμε τα πρώτα –ήντα της ζωής μας, έχουμε τη δυνατότητα αλλά και το δικαίωμα στη μνήμη, δηλαδή να θυμόμαστε τα καλά και τα στραβά του παρελθόντος και να προσπαθούμε να διορθώσουμε ό,τι διορθώνεται. Θυμούμαι λοιπόν σαν τώρα την Πόλη μας πριν από 30-40 χρόνια που ήταν ένας τόπος που έσφυζε από ζωή, παραγωγικότητα και ανάπτυξη, κι αυτό γιατί ήταν από τα λίγα μέρη που ο κόσμος είχε άμεση επαγγελματική και οικονομική διέξοδο. Ο λόγος ήταν ότι  είχε ένα υπέροχο κάμπο, είχε μια πλούσια λίμνη, είχε ένα εργοστάσιο Κονσερβοποιείο, ένα ΑΓΝΟ και μια επιχείρηση σαν τα Λουτρά που αποτελούσαν πηγή πλούτου και κέρδους. Η  εύφορη γη μας με τον τεράστιο κάμπο είχε τη δυνατότητα να δώσει δουλειά και ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους και να ταϊση όλη τη Μακεδονία και όχι μόνο. Η λίμνη Κορώνεια, πλούτιζε το λαό με τον αλιευτικό της θησαυρό και έδινε εργασία σε εκατοντάδες ανθρώπους, το κονσερβοποιείο απασχολούσε εκατοντάδες ανθρώπους και ήταν άμεσα συνδεδεμένο με την παραγωγή της γης, το ΑΓΝΟ επίσης ήταν αποτέλεσμα αλλά και διαχειριστής της πλούσιας ζωικής παραγωγής, και τα Λουτρά πέρα από τον ιαματικό τους χαρακτήρα, αποτελούσαν και πόλο έλξης για αναψυχή. Θυμούμαι σαν τώρα τέτοια εποχή οι βάρδιες του κονσερβοποιείου γινόταν τρεις και δούλευε επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Τα φορτηγά, τα τρακτέρ και τα κάρα να φτάνουν ως την αγία Παρασκευή και να παρκάρουν σε όλους τους δρόμους γύρω από το εργοστάσιο μέχρι να παραδώσουν τις ντομάτες, κι αυτό κρατούσε μέρες.Το καλοκαίρι η παραγωγή δεν εξαντλούνταν μόνο στην ντομάτα, αλλά και στα φασολάκια και στις μπάμιες, στα ροδάκινα και τα βερύκονα, πλούσια παραγωγή με εξαγώγιμα προϊόντα ακόμα και στην Αραβία. Τώρα ΣΙΩΠΗ. Ακολουθούσε το ΑΓΝΟ με εκατοντάδες εργαζομένους με παραγωγή όχι μόνο παστερίωσης γάλακτος, αλλά και τυριού, κασεριού, χυμών, παγωτών και ό,τι είχε ανάγκη η αγορά.Τώρα ΣΙΩΠΗ. Στον τομέα της γεωργίας τα φορτηγά και τα τρακτέρ κατάφορτα προμήθευαν την λαχαναγορά με τα Λαγκαδιανά προϊόντα. Τώρα ΣΙΩΠΗ. Τα Λουτρά πόλος έλξης λουομένων απ’ όλη τη χώρα με συνεχή εργασία του προσωπικού μέχρι αργά το βράδυ, το ξενοδοχείο κατάμεστο από αναπήρους, ασθενείς, ΚΑΠΗ, κυνηγούς, το εστιατόριο  σε δράση, μέχρι και παραστάσεις θεάτρου σκιών φιλοξενούσαν για διασκέδαση των τουριστών αλλά και η πόλη, σε έξαρση τουριστική γιατί  τα 4-5 ξενοδοχεία που είχε η πόλη δεν επαρκούσαν, οπότε τα ενοικιαζόμενα δωμάτια κάλυπταν τις ανάγκες, οι δε ταβέρνες του Λαγκαδά κάθε βράδυ γεμάτες κόσμο που απολάμβανε την ντόπια κουζίνα, από κρεατικά μέχρι γριβάδια! Το ΚΤΕΛ με επανωτά εσωτερικά δρομολόγια εξυπηρετούσε τους πελάτες των Λουτρών σε κάθε γειτονιά. Τώρα ΣΙΩΠΗ.Θα μπορούσε η υπόθεση του Λαγκαδά να αποτελέσει και θέμα τραγωδίας με τίτλο «Τέσσερες σιωπές και μια μοναξιά», και βέβαια  η μοναξιά θα αναφέρονταν στη Κορώνεια που έμεινε μόνη της να παλεύει για να επιβιώσει έστω και σαν εικόνα ή ένα μικρός υδροβιότοπος. Έστω, κάτι είναι κι αυτό!

Τι ή Τις πταίει, είναι ένα αναπάντητο ερώτημα εδώ και χρόνια. Αναμφίβολα η ζωή άλλαξε απότομα και γύρισαν τα πάνω κάτω, όμως τη ζωή τη διαχειρίζονται άνθρωποι και προφανώς η όποια διαχείριση έγινε δεν ήταν η καλύτερη. Πάντως η ιστορία καταγράφει για το παρελθόν μέρες δόξης για τον Λαγκαδά και όχι μόνο, γιατί και τα χωριά έβρισκαν επαγγελματική διέξοδο στα εργοστάσια, και αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας αν θέλουμε κάποτε κάτι να αξιοποιήσουμε από όλο αυτό τον πλούτο. Δεν λέω κατ΄ανάγκη να ξαναβγάζουμε σάλτσες, αλλά αυτός ο τεράστιος χώρος είναι ένα κομμάτι της ζωής μας ανεκμετάλλευτο. Το ΑΓΝΟ γιατί δεν θα μπορούσε να αποκτήσει ζωή, έστω με μιας άλλης μορφής δραστηριότητα. Τα Λουτρά μας, γιατί δεν θα μπορούσαν να ξαναζωντανέψουν και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη του τόπου. Αυτά τα αστεία που ακούγονται ότι «ο Δήμος δεν είναι επιχειρηματίας και δεν μπορεί να τα λειτουργήσει», είναι πολύ μειωτικά για όποιους τα λένε, γιατί ως πριν από 15 χρόνια τα διοικούσαν δήμαρχοι και σύμβουλοι που δεν ήταν επιχειρηματίες και είχαν δραστηριότητα και κέρδη. Επιτέλους ας λειτουργήσουν ως Δημοτική επιχείρηση με καθαρά ιδιωτικά κριτήρια και λογική. Του ΠΟΖΑΡ δηλαδή πώς λειτουργούν;

Εν πάση περιπτώσει η αναφορά και οι μνήμες αυτές γίονται για να συνειδητοποιήσουμε την αξία του τόπου μας και την συνεχώς μειούμενη αξία του. ΤΙ ΦΤΑΕΙ;;;; ακόμα και ο ποιητής αναρωτιέται: Φταίει το κακό το ριζικό μας; φταίει το κεφάλι το κακό μας; Ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το’ πε και δεν το ‘βρε ακόμα!!!!